Passengers

Romantiek en gerollebol in de ruimte. Dat behelst in een notendop bijna twee derde van het nogal lauwe Passengers, een prent die vooral bedoeld lijkt om in de verfrissende leegte na de laatste Twilightfilm terug hele continenten verse tieners naar de bioscoop te lokken. Reikt deze film ook maar een millimeter verder dan zijn met betonnen hekken afgelijnd doelpubliek? Zucht.

Vergis u niet: visueel is Passengers gestroomlijnder dan een opgefokte Porsche Carrera. Regisseur Mortem Tyldum (The Imitation Game) biedt ook in de eerste scènes genoeg stof voor een filosofische marathondiscussie: want wat doe je als je in een ruimteschip, op weg naar een bewoonbare planeet, in je eentje 90 jaar te vroeg uit je kunstmatige slaap ontwaakt? Proberen uit te vissen wat er loos ging met je kunstmatige slaappod? Absoluut. Vervolgens werken aan je conditie en joggen tot je erbij neervalt? Ook wel. Je in de kroeg lazarus drinken met de androïde-barman van dienst? Right on. Uiteindelijk In je blote kont en met verwilderde baard ronddolen in het gigantische ruimteschip. Bring it on.

Waarna dus de vraag van één miljoen volgt: haal je als gestrande passagier, van eenzaamheid op de rand van de waanzin bengelend, iemand anders uit zijn vriesslaap, wetende dat jullie beiden zullen sterven op het schip voordat de kolonisatieplaneet bereikt is? En wat als die persoon die je wekt de knappe gelaatstrekken en het figuur van Jennifer Lawrence heeft?

Tenenkrullende romantiek en spectaculaire actie laten zich niet mixen.

Helaas, tegen dan zal je het als doorwinterde cinefiel al worst wezen hoe het gaat aflopen met de personages van aalgladde posterboy Chris Pratt en zelfs dat van de bij momenten heerlijke Lawrence. Daar zitten de tenenkrullende, schaamteloos romantische scènes voor iets tussen – bij momenten lijkt deze prent wel erg hard op The Blue Lagoon in een sf-jasje. Uiteraard komt er een ernstige haar in de boter tussen de twee geliefden. Alsof de regisseur blindelings de platgetreden paden van Romantiek in de Cinema lijkt te willen volgen. Tegen dan hangt de spanningsboog natuurlijk al lang zo slap als een natte vod in de touwen.

Gelukkig voor ons worden er op een bepaald moment royale hoeveelheden spectaculaire reddingsacties in het zwalpende schip gepompt. Maar zie, daar wringt net het schoentje: Passengers is als film op zich ook een zwalpend schip dat slechts rijkelijk laat op de juiste koers raakt. Wij hebben niets, echt niets tegen romantiek of zelfs tegen tienerfilms maar je kan nu eenmaal geen appelen met citroenen mixen: ofwel trek je de romantische kaart voluit ofwel pomp je de actie vroeger in je film. Passengers biedt verveling in een oogstrelende verpakking maar da’s dan ook alles. Nooit gedacht dat saaiheid er zo blits kon uitzien.

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de