Nocturnal Animals

Amy Adams was een bezige bij in 2016. Zo speelde ze de hoofdrol in Arrival, dook ze op in Batman vs. Superman: Dawn of Justice en kroop ze in de huid van een van de hoofdpersonages in Nocturnal Animals, de tweede film van modeontwerper Tom Ford. Na het sublieme A Single Man, kiest hij dus opnieuw voor de verfilming van een literair werk, hier Tony and Susan van Austin Wright.

De titel van de film verwijst naar het manuscript dat Susan Morrow krijgt van haar ex-man Edward na 20 jaar radiostilte. Wanneer Susan dit begint te lezen raakt ze helemaal in de ban van het verhaal waarin een gezin op weg naar huis ’s nachts belaagd wordt door drie agressievelingen. Het verhaal brengt Susan niet enkel in shock, maar roept ook herinneringen op aan Edward, alsof hij door het boek haar opnieuw weet te verleiden.

Het hele Nocturnal Animals-gedeelte is veruit het meest interessante aspect van de film. Vooral de aanvaring met de drie mannen en de daaropvolgende momenten zijn ware nagelbijters die bijzonder sfeervol in beeld gebracht worden. Al deze scènes worden bovendien gedragen door sterke acteerprestaties van Jake Gyllenhaal, Michael Shannon en vooral Aaron Taylor-Johnson, hier haast onherkenbaar als de leider van de drie agressors. Al zorgt de finale niet voor de voldoening die je bij dit soort verhaal zou verwachten. Mits wat finetuning had dit verhaal op zichzelf een oerdegelijke neo-noir film kunnen zijn waar zelfs Cormac McCarthy trots op zou zijn.

Schipperend tussen neo-noir en liefdesdrama, vindt Ford moeilijk een narratieve balans.

Dan zijn er de momenten die dit verhaal omkaderen. Enerzijds zijn er scènes in het heden die laten zien hoe Susan alles rondom haar in twijfel trekt, vooral haar troosteloze huwelijk met de man voor wie ze Edward in de steek liet. Anderzijds zijn er flashbacks waarin Susan terugdenkt aan haar tijd met Edward. Helaas vallen deze momenten veel te vaak terug op shots van een mijmerende Susan of weinigzeggende gesprekken, vrij alledaags gefilmd, waarin vooral benadrukt wordt hoe slapeloos Susan wel niet is of hoe hard ze door haar oppervlakkig materialisme toch wel op haar moeder lijkt. De film raakt wel enkele interessante thema’s aan als liefde, wraak en gerechtigheid en de manier waarop het boek fungeert als metafoor voor het leven van Susan en Edward en de manier waarop zij hem gebroken heeft, is intrigerend. Ook het einde laat veel ruimte voor interpretatie, maar voelt misschien net daardoor ook wat leeg aan.

Ford weet de drie ‘werelden’ stilistisch ook knap in beeld te brengen, van het kille en steriele heden tot het dromerig en warmer kleurenpallet van de flashback scènes en de dorre, zinderende western look van het boekverhaal. Zijn modeachtergrond laat zich, net als in A Single Man, ook duidelijk voelen in de stijlvolle kostuums en decors in de zogezegde reële wereld. Ondanks dat het script en de narratieve structuur het hier en daar wat laat afweten, het is op zijn minst een lust voor de ogen.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de