Blade Runner 2049

Die Harrison Ford is misschien niet de beste acteur van zijn generatie, hij heeft het toch maar mooi voor mekaar. Niet alleen wist hij begin jaren ’80 maar liefst drie personages te spelen die intussen cinema-iconen werden, maar elk van die rollen heeft hij dertig jaar later zelfs nog een keer mogen opnemen. Na Indiana Jones en Han Solo keert hij in het epische Blade Runner 2049 terug als Rick Deckard.

Het hoofdpersonage van deze grootse en langverwachte sequel op de sciencefictionklassieker Blade Runner van Ridley Scott is echter agent K, een jonge diender die oudere, illegale modellen van androïden opspoort en elimineert. Bij één van zijn missies, op een afgezonderde boerderij, ontdekt hij een begraven kist waarvan de inhoud hem bijzonder fascineert, als plichtsbewust replicantenjager, maar ook als individu zonder aantoonbaar verleden die nieuwe emoties ervaart bij deze ontdekking.

Het melancholisch detectiveverhaal dat volgt en waarover op aangeven van de makers best zo weinig mogelijk verklapt wordt, is veel meer dan een nostalgische ode aan het origineel. De regie aan Denis Villeneuve doorgeven, moet zowat één van de meest grandioze ideeën van producer Ridley Scott zijn. De Canadese cineast van Prisoners, Sicario en Arrival, haalt alles uit de kast om van Blade Runner 2049 een triomfantelijk en indrukwekkend spektakel te maken dat wellicht dezelfde status als klassieker kan bereiken als de voorganger.

Samen met camerameester Roger Deakins en een team verduiveld slimme koppen voor de belichting, de sets en de special effects, is Villeneuve er immers in geslaagd een heerlijk atmosferische wereld op het scherm te toveren. De opeenvolging van magnifieke tableaus geven weliswaar vorm aan een troosteloze en deprimerende wereld vol neon, regen en mist, we hebben lang niet zo’n visueel verbluffende prent mogen zien. De orgie van kleuren en lichten is weergaloos.

Blade Runner 2049 is geen cinema, maar een beléving, een kunststukje en een technische triomf

In combinatie met de meest sensationele geluidseffecten in lange tijd - je voélt deze film zelfs – krijg je iets dat veel meer is dan cinema. Blade Runner 2049 is een beléving, een kunststukje, een technische triomf die bij momenten zelfs een heel klein beetje doet vermoeden hoe virtual-reality-cinema er ooit zal uitzien. We durven daarbij schaamteloos reclame maken: deze film ervaar je echt enkel en alleen ten volle in de superieure zalen van Kinepolis, en de toch wel hoge prijs van een ticketje vinden we voor één keer niet eens schandalig.

Biedt Blade Runner 2049 meer dan zintuiglijk genot? Het scenario wérkt, zeker. K’s verlangen zijn afkomst te kennen, zijn hoop verenigd te worden met familie en zijn vermoeden dat hij menselijker is dan aangegeven, zorgen voor een weemoedige, triestige ondertoon. Thematisch vormt deze sequel ook echt een vervolg, door filosofische vliegers op te laten over menselijkheid en identiteit. Ryan Gosling stelt zelden teleur en zorgt ook hier voor een treffende en krachtige vertolking. Aandoenlijk hem te zien bevestiging zoeken met een houten paardje in de hand. Harrison Ford draagt zijn leeftijd en vermoeidheid waardiger dan bij Indiana Jones het geval was.

Het sensationele aspect van Blade Runner 2049 doet ook aan Christopher Nolan denken. Die mag dan al subliem entertainment afleveren dat cinefielen laat kronkelen van genot, zijn ambities liggen op een meer primair vlak dan die van Villeneuve. Daardoor ervaar je Blade Runner 2049 misschien niet meteen als prikkelende cinema, vol spanning, avontuur en actie. Maar gun jezelf en deze extreem esthetische film even de tijd en ondervind dat dit een geestelijk bedwelmende ervaring is die vrij onevenaarbaar is in impact op lijf en leden, ziel en zintuigen, hart en geest.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de