The Batman

Of Batman onze favoriete superheld is, zouden we niet weten. Het is niet eens een superheld zelfs, want hij heeft geen buitengewone krachten. Maar het is wel duidelijk dat de gevleugelde vigilante doorheen de filmgeschiedenis wel voor de beste films gezorgd heeft. Zowel Tim Burton als Christopher Nolan hebben onvergetelijke avonturen op het witte doek getoverd. Dat geeft de meest norse van alle strijders uit het DC Comics-universum beslist het krediet om een nieuwe franchise te mogen aanvoeren.

Dit keer buigt Matt Reeves zich over het bronmateriaal. De regisseur van Cloverfield, Let Me In en de twee beste Planet of the Apes-afleveringen heeft zich rustig weten te manifesteren als een excellente sfeeropbouwer en visueel vakman en blijkt exact de man die dit universum nodig heeft.

Robert Pattinson betreedt voor het eerst sinds lang het commerciële speelveld. Als Batman is hij meer dan ooit een schaduw, een uit de gratie gevallen nachtwaker die de politie bijstaat in het bestrijden van de misdaad in Gotham City maar door het grote publiek als een stuk vuil behandeld wordt. Als Bruce Wayne is hij een bleke, mensenschuwe miljonairszoon die gebukt gaat onder zijn verleden. In deze film krijgt de zoektoch naar de moordenaar van enkele vooraanstaande burgers een dubbele persoonlijke dimensie.

Aanvankelijk zien we Batman eigenlijk niet al te veel op de voorgrond komen. Eigenlijk is hij niet veel meer dan de rechterhand van de trouwe commisseris Gordon. De film kent daar dan ook zijn zwakte: de plotopbouw is weinig spectaculair en de protagonist pakt pas laat uit met handelingen die ons echt verbluffen. Intussen verzwakt onze aandacht echter amper. Niet alleen omdat Reeves ons onderdompelt in een mistroostige, van duister doordrongen wereld, maar ook omdat het gespuis waartegen Batman het op neemt, uit best kleurrijke, gevaarlijke figuren bestaat. Jammer wel dat finaal gezien één van hen compleet overbodig blijkt in de plot en zijn aanwezigheid dus vooral de lange duur moet dienen.

Een sfeervolle, duistere reboot die Batman meer dan ooit als schaduwheld opvoert.

En dan is er nog Catwoman, door Zoë Kravitz van een laag wrok voorzien die haar doelgerichter maken dan de plagerigheid waarmee Michelle Pfeiffer en Anne Hathaway dit personage vertolkten. Ze is de ideale partner-in-crime van Batman ('The Bat and the Cat'), maar zoals het hoort in dit universum is nooit zeker om welke reden ze hem wil bespringen. De nachtdieren bewegen zich echter complementair voort in het donker.

Reeves laat de camera prachtig zijn weg vinden in grote, donkere sets, Michael Giacchino weet met zijn score te bezweren en een Nirvanasong de geestelijke toestand van Batman laten onderstrepen, is een geweldige vondst.

Nog nooit was de uitzichtloosheid zo groot, zowel voor de bevolking van de geteisterde stad als voor de held zelf, die alle levensvreugde lijkt te missen. Meer nog dan om te weten te komen wat twee maniakken in de cel bekokstoven, lijkt een sequel nodig om ons er van te verzekeren dat het goedkomt met Batman.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de