Everything Everywhere All at Once

Na hun verfrissende debuut Swiss Army Man pakt het regisseursduo The Daniels uit met een amper te bevatten trip van een film. Everything Everywhere All at Once is een weergaloos, onovertrefbaar en sprankelend avontuur waarvan je je afvraagt hoe iemand dit ooit heeft kunnen bedenken.

Michelle Yeoh, die echt wel eens aan een opvallende hoofdrol toe was, speelt de wat verzuurde Evelyn. Een bezoek aan het belastingkantoor vormt de start van een onbevattelijk avontuur: haar man blijkt ineens een andere versie van zichzelf te zijn, afkomstig uit een paralllel universum. De reeks bizarre aanwijzingen die hij Evelyn overhandigt, zetten een stroom van uitzinnige gebeurtenissen in gang die de kijker helemaal in een roes brengtn. Evelyn komt meer dan eens op een kruispunt in haar leven te staan waarbij ze ten volle beseft: elke actie heeft een gevolg.

Dit te gekke spektakel laat dus zien dat er met het gegeven multiversum echt wel meer originele en meeslepende verhalen verteld kunnen worden dan in het nogal magere Doctor Strange in the Multiverse of Madness. Waar de cineasten hun protagoniste heen voeren, valt amper te beschrijven en de reeks wendingen die nu weer hilarisch, dan weer overdonderend zijn, zorgen voor een kijkervaring die je in vervoering brengt.

Een zot en pijlsnel voortrazend avontuur dat bruist van ideeën en mogelijkheden.

De filmmakers kennen weliswaar weinig terughoudendheid. Everything Everywhere ... is misschien wel wat te veel van het goede. Het knettert, kraakt en knalt naar hartelust maar de personages kakelen nu en dan echt wel te veel en als ze tot inzicht komen en een essentie bereikt lijkt, volgt nogmaals een nieuwe climax. Die overdaad getuigt van nog te weinig zelfreflectie en zal hier en daar ook een kijker wat doen fronsen.

Als deze maffe prent ergens doet denken, is het misschien aan het universum van Charlie Kaufman en Spike Jonze, maar zo geniaal als het nog meer van de pot gerukte Being John Malkovich of het zinderende Eternal Sunshine of the Spotless Mind wordt het niet, hoe aandoenlijk ook een illustratieve scène waarin twee stenen met elkaar communiceren. Niettemin het bekijken en vooral herbekijken meer dan waard en één van de meest afwijkende Hollywoodfilms van de afgelopen jaren.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de