Thor: Love and Thunder

De aanpak van Taiki Waititi om van Thor: Ragnarok een veel lichtvoetiger Marvelaflevering te maken, werkte verfrissend, ook al vonden we de film niet veel soeps. De Nieuw-Zeelander haalt ook voor Thor: Love and Thunder zijn laconieke stijl boven. Opnieuw zorgt dat voor luchtig maar snel verdampend entertainment.

Het wringt ergens wel wat: enerzijds krijg je een ernstig bedoelde plot waarin een van zijn geloof gevallen maniak het op goden gemunt heeft. Aan de onversaagde Thor om hem tot stoppen te brengen. Dat zijn grote liefde Jane zich echter als medestander opwerpt, had hij niet zien aankomen. Waititit countert dat magere strijdrelaas met een scheut onnozelheid, wat ironische tussendoortjes, allerlei komisch bedoelde gastoptredens en een voice-over die duidelijk maakt dat het allemaal niet zo ernstig mag genomen worden. Thor: Love and Thunder is daardoor een beetje van alles maar ook erg vaak niets.

Het avontuur - uitzonderlijk korter dan 120 minuten! - dendert zo verder, switchend in sferen en toon en geholpen door enkele klassieke rocksongs, maar nergens voelt de film echt samenhangend of lijkt het ergens heen te gaan. Hemsworth kiest voor een vrij lollige aanpak maar als je de evolutie van zijn personage bekijkt doorheen de Marveltijdslijn, slaat het eigenlijk allemaal nergens meer op. Russell Crowe maakt een bespottelijke beurt in een rokje maar Christian Bale is als de slechterik van dienst enorm genietbaar. Hij weet op zijn eentje het niveau van de hele film nog enigszins aanvaardbaar te houden. Is er iets dat die man niet kan?

Schipperend tussen komedie en actie, is dit een atypische Marvelprent

Thor: Love and Thunder is eerder een komedie dan een actieprent, en dat mag, maar dat maakt hem als Marvelproduct eigenlijk niet echt opmerkelijker dan alle het inwisselbare dat hem voorafging.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de