Inside

Je kan je omringd door kunst weten en daar dag in dag uit van genieten, maar kunstdief Nemo's onderdompeling in een artistiek bad wordt al snel een nachtmerrie. Bij een foutgelopen kraak komt hij vast te zitten in een immens penthouse, gevuld met de duurste producties.

Inside ontwikkelt zich slechts op een heel oppervlakkig niveau als een thriller. Je kijkt met een zekere spanning toe hoe Nemo eerst tracht te ontsnappen, maar naarmate de dagen verlopen, komt de focus op de overleving te liggen. Inside wil echter geen conceptfilm zijn, maar laat vooral zien wat de steeds uitzichtlozer omstandigheden doen met een mens.

Het vraagt een acteur van formaat om het op zich te nemen dat dat proces geloofwaardig verloopt. Willem Dafoe kan alles aan en de creatieve manier waarop hij overleeft, zorgt voor een meeslepend tafereel. 'Je krijgt pas creatie als er vernieling is!' stelt hij, als kunstkenner. We zien hem dan ook vernuftig aan de slag gaan met elk item uit de loft - hoe duur of uniek ook - om zijn ontsnappingsplan te dienen, uit toenemende waanzin of simpelweg om zich bezig te houden.

Een grandioze Willem Dafoe gaat loos in een met dure kunst gevulde loft

Inside moet het naast die vertolking hebben van de bezwerende stijl, waarbij de camera de kunstwerken besluipt, haast alsof hij hen er op wijst dat ze hun functie nog moeten bewijzen. Dat alles volstrekt zich in een pracht van een set, die als een luxueuze en visueel verrassende kooi fungeert voor de protagonist. De subtiele soundtrack roept een zeker fatalisme op.

Deze Europese coproductie - met o.a. het Vlaamse A Private View aan boord - is in handen van een nog vrij onervaren cineast die misschien finaal wat weinig essentie aanboort maar ons toch even laat stilstaan bij zowel de kracht als het nut van kunst. Zijn visuele vondsten en grandioze hoofdacteur vormen dan ook de voornaamste troeven van deze niet onverdienstelijke film.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de