The Killer

Met The Killer levert David Fincher misschien wel zijn meest low profile film af tot op heden. Deze intense actieprent teert op een weinig complexe plot maar is niettemin piekfijn uitgevoerd.

Michael Fassbender, na vier jaar pauze terug op het scherm, speelt een meedogenloze huurmoordenaar die een fout maakt. Dit zet een reeks gebeurtenissen in gang waarbij hij de confrontatie moet aangaan met een bont gezelschap van snoodaards, maar ook met zichzelf.

Meer dan een reeks zorgvuldig uitgevoerde eliminaties, is The Killer eigenlijk niet. Er gaat iets heel bezwerend uit van de kille, bedaarde wijze waarop de protagonist te werk gaat, maar de knap opgebouwde spanning komt zeker een paar keer tot uitbarsting in enkele meeslepende actiescènes. Toch is dit geen volbloed Bond- of Bourne-afkooksel. The Killer draait om focus, om precisie, om voorbereiding - net datgene wat je de klassieke actiehelden niet ziet doen. Bovendien opereert het hoofdpersonage in een opmerkelijk twijfelachtig moreel moeras.

Dit is verder ook een meer gegrond portret - van iemand die moet onder ogen zien dat je in het leven ook wel eens faalt. Fassbender hanteert een stalen expressie, maar laat ons toch geloven dat hij niet altijd zeker is van zijn stuk. Dat geeft hem ondanks zijn mechanische indruk meer dimensie dan pakweg Ethan Hunt uit Mission: Impossible.

Suspensvolle en bezwerende actiethriller met een ijselijke Fassbender

Fincher weet dit ietwat nihilistische relaas niet helemaal memorabel te maken weliswaar. De uitgekiende mise-en-scène, met als vanouds een zeer bestudeerd gebruik van licht en donker, het precieze ritme, de ijselijke vertolkingen en de ontregelende score maken er een bijzonder sterke en suspensvolle film van, maar je kan je niet van de indruk ontdoen dat The Killer minder wezenlijke cinema is dan voorgaand werk van deze topregisseur.

Nu in de cinema, vanaf 25 november op Netflix.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de