Two Prosecutors

De Oekraïnse filmmaker Sergey Loznitsa noemt zichzelf eigenlijk liever een Rus en bekijkt in zijn documentaires de zaken ook liever met een Russische bril op. Zijn eerste fictiefilm sinds Donbass (2018) is eveneens een zeer kenmerkend Russische, maar vooral steengoede psychologische thriller geworden.

We volgen een jonge, idealistische openbare aanklager die in het Rusland van 1937 op een uitzonderlijke hulpkreet stoot uit de gevangenis. Hij bestempelt het onrecht waar de gevangenen mee geconfronteerd worden, als een overtreding van de regels en waagt het met zijn bewijs naar een hogere macht te stappen. Wat volgt is een benauwende afdaling in een bureaucratisch en door communistische gedachtegoed doordrongen machtsapparaat waarin iedereen een spion of verrader kan zijn.

We zien ons hoofdpersonage - zeer mooi vertolkt - aanvankelijk vooral plichtsgetrouw zijn, maar ook trachtend de morele dimensie van zijn job eer aan te doen. De spanningsboog die ontstaat in het afwachten tot iemand vindt dat hij zijn boekje te buiten gaat, is strak gespannen en maakt van Two Prosecutors een intense kijkervaring. Dat wordt visueel nog eens bevestigd door de strakke beeldkaders, de grandioos gecaste stroeve koppen in de bijrollen en de statige en onheilspellend belichte decors. De plotontwikkeling is extreem efficiënt en to the point - de film bestaat uit minder dan tien scènes - en de verteltoon is droog en sober. Two Prosecutors blinkt uit in franjeloosheid.

Een kurkdroog, strak verteld en intens psychologisch drama

De vertelling komt echter binnen, en niet alleen vanwege de paranoia. Het gratuite en arrogante overtreden van wetten en mensenrechten tijdens het stalinisme blijkt dan helaas ook nog eens zeer herkenbaar in de actuele toestand van de wereld.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de