Springsteen: Deliver Me from Nowhere

In afwachting van biografische films over Michael Jackson, Madonna of The Beatles, is het aan Bruce Springsteen om zijn verhaal aan het grote scherm toe te vertrouwen. De stabiele levensloop en rustige aard van de succesvolle zanger maken er echter een weinig opmerkelijke film van.

In Springsteen: Deliver Me from Nowhere volgen we The Boss bij de totstandkoming van het album Nebraska in 1982. Na het succes van The River wilde Springsteen een akoestische plaat uitbrengen waarvoor hij geen promotie zou voeren. Het nastreven van zijn specifieke artistieke visie en muzikale perfectie eist zijn tol.

Jeremy Allen White maakt dat heel aanschouwelijk: je gelooft deze vertolking elk moment. Ook als je nog geen drie nummers van Springsteen kan noemen, biedt deze film een interessante blik op een compromisloos muzikaal proces en de demonen waar een artiest mee kan worstelen. Enkele muzikale scènes dompelen je mooi onder in de weemoedige muziek van The Boss.

Dit relaas gaat echter ook vruchteloos op zoek naar meer drama en graaft diep in de complexe relatie van de zanger met zijn vader. Om de emotionele onbeschikbaarheid van de protagonist te illustreren, wordt zelfs een fictief personage opgevoerd onder de vorm van Faye, een dienster uit Springsteens geboortestreek.

Dit levensverhaal gaat vooral op zoek naar drama waar er geen is

Deze klassieke ingrediënten maken dit levensverhaal eigenlijk niet veel interessanter en zorgen zelfs nu en dan voor een dip in de vertelling. Dat Springsteen na Nebraska zou knallen met Born in the USA, moeten we dan maar op Wikipedia lezen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de