Now You See Me, Now You Don't

In de reeks 'films waar niemand zat op te wachten': Now You See, Now You Don't, een vervolg op Now You See Me 2 - een gedrocht van een film waar toen eigenlijk ook al niemand zat op te wachten. Gelukkig met iets meer beheersing gebracht dan de puinhoop die er aan vooraf ging, maar niettemin alweer een holle vertoning.

De befaamde groep magiërs The Four Horsemen zien zich tegen wil en dank herenigd, waarbij ook drie beginnende illusionisten opdagen met wie ze samen een schatrijke diamanthandelaar trachten te beroven - uiteraard opnieuw onder het mom van rechtvaardigheid. Of zit er meer achter?

Stellen dat het fijn is de vertrouwde karakters terug te zien, zou een leugen zijn. Niet alleen omdat de magere personages absoluut geen plaats in het collectief filmgeheugen hebben veroverd, maar ook omdat er ook niets fijn is aan deze ontmoeting. Eisenberg, Franco, Fisher en Harrelson vormen een redelijk onuitstaanbaar viertal dat nergens echt tot acteren komt maar vooral show staat op te voeren. De plot waarin ze belanden is een stuk rechtlijniger dan bij de vorige prent het geval was, maar blijkt ook al snel erg weinig te kunnen boeien. Het spektakel oogt groots maar de illusie wordt al te makkelijk doorprikt: dit is gewoonweg simplistisch amusement. Illustratief is het gemak waarmee de Franse politie gereduceerd wordt tot clowns.

Al te simplistisch amusement vol holle personages

Ruben Fleischer weet dit visueel gelukkig een flink pak meer in toom te houden dan de intussen gevierde John M. Chu bij deel 2, maar je kan je niet echt van de indruk ontdoen dat al dat cameragegoochel vooral de aandacht van de ontzettend zwakke plot en het povere acteerwerk moet afleiden.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de