28 Days Later...

Na het fiasco The Beach, nochtans gebaseerd op de heerlijke roman van Alex Garland, is Danny Boyle, de regisseur van de prachtfilms Shallow Grave en Trainspotting terug en plein forme met 28 Days Later... Garland schreef mee aan het scenario en het resultaat is een griezelige, realistische horrorprent van formaat.

Dierenrechtenactivisten bevrijden enkele besmette apen uit een laboratorium en ontketenen daarmee een wereldramp. Mensen die door de dieren gebeten worden, veranderen in een soort van zombie, en gaan daarop op hun beurt zelf op jacht naar nieuwe slachtoffers. Op enkele weken tijd is heel Engeland besmet en is niemand meer veilig. Jim, een fietskoerier, ontwaakt geheel onwetend in een leegstaand ziekenhuis, en treft de straten van Londen al even verlaten aan. Zich absoluut niet bewust van enig gevaar, wordt hij net op tijd gered van een horde besmetten, en komt hij de gruwelijke waarheid te weten. Samen met enkele andere overlevenden, besluit hij het vol te houden tot... wat precies? Is er nog leven buiten Engeland? Is de hele wereld om zeep? Zijn zij de enige overlevenden op de hele wereld? Jim en de rest van de groep houdt het ondanks de schamele vooruitzichten vol, in de hoop dat er iéts verandering in de toestand zal brengen.

Boyle heeft met 28 Days Later... een gruwelijk realistische horrorprent afgeleverd. Het eerste halfuur kom je net als het hoofdpersonage langzaam tot het besef dat het leven in een nachtmerrie is veranderd. De machteloosheid en angst zijn duidelijk voelbaar en dat maakt van 28 Days Later een hallucinante ervaring. De lege straten, de sporen van gevluchte mensen, Jim die blijft 'hallo' roepen en geen antwoord krijgt, het bezoek aan zijn huis, het altijd en eeuwig op de hoede moeten zijn... met dat alles wordt op sublieme wijze een unieke apocalyptische sfeer opgeroepen.

De machteloosheid en angst zijn duidelijk voelbaar en dat maakt van 28 Days Later een hallucinante ervaring.

Het geheel voelt bij momenten zelfs zo echt en ijzingwekkkend aan, dat je enige paranoia overslaat op de kijker. Naarmate het verhaal vordert, komt het accent meer op het overleven te liggen, en de achtervolgingen en paniek die daarbij horen, maar ook dat is knap uitgewerkt. Een originele vondst is de besmetten niet op te voeren als typische, strompelende mummies, maar er bliksemsnelle, roodogige moordenaars van te maken. Daarnaast is er de uitgekiende technische aanpak. Boyle heeft gekozen voor eenvoudige, digitale camera's. Deels uit handigheid (vooral dan bij de Londense scènes die op enkele minuten gefilmd moesten worden), deels omdat dit de look geeft die hij associeert met de sfeer van de film.

Het levert ongelooflijke beelden op, en gecombineerd met een vaak erg inventieve mise-en-scène, is de film dan ook een streling voor het oog. Zet b.v. de in licht en kleuren badende supermarktscène, de duistere beelden op het kasteel, waarin twee rode jurken als lichtpunt fungeren, en de prachtige eindsequentie naast elkaar, en je krijgt een prachtige selectie illustraties van Boyle's enorme talent. De perfect samengestelde soundtrack en de goeie cast vervolledigen dit alles tot een helse trip, een razendsnelle, maar desondanks ook diepgaande ervaring die de essentie van cinema weet waar te maken: vergeten dat je naar een film kijkt. Sterk.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de