82 dagen in april

De plot van 82 dagen in april is karig genoeg om in één zin samengevat te worden: een koppel van middelbare leeftijd reconstrueert een reis door Turkije die hun zoon maakte voordat hij op onverklaarde wijze in het land stierf. Bart van den Bempts langspeeldebuut is een ideaal voorbeeld van een film waarin stijl een te sterke bovenhand heeft op inhoud. De panorama’s van Turkse steden en landschappen zijn impressionant een ook de melancholische jazz-soundtrack verschaft deze prent een tastbare atmosfeer, maar het audiovisuele compenseert lang niet genoeg voor het eenzijdig scenario en de holle personages.

Schier heel de film trekt het koppel van hotel tot hotel zonder er veel nieuws te ontdekken over wat hun zoon heeft meegemaakt, buiten het feit dat hij er geweest is. Als ze al een vondst doen is het meestal een triviale zaak die niet abnormaal is voor zo’n reis. Hoewel het verdriet van de ouders eerder dan de dood van de zoon centraal staat, betekent dat niet dat er geen bijkomende verhaalelementen mochten toegevoegd worden.

'82 Dagen in April' heeft niet genoeg substantie om als langspeler te boeien.

Overigens komen we weinig beduidends te weten over de twee protagonisten, zowel wat hun achtergrond als hun persoonlijkheid betreft. Het is alsof de scenarist realistische personages wou scheppen, maar ze in het proces zo ordinair en mechanisch maakte dat alle eigenheid opgeofferd werd. Verder steunt zowat de volledige dynamiek tussen het koppel op de irritatie van de vrouw door de obsessie van haar man, met flink wat gezucht tussenin omdat ze naar huis wil. Geïnspireerd voelt het beslist niet aan.

82 dagen in april kon een solide kortfilm geweest zijn, maar om anderhalf uur te vullen schiet het verhaal substantieel tekort.

Vik Verplanken Helemaal (niet) akkoord? Lees de