Antebellum

Janelle Monàe een hoofdrol geven, dat moest dringend eens gebeuren. De intussen vooral als zangeres bekend staande artieste beleeft topjaren op muzikaal vlak en stilaan begint ook die filmcarrière te lopen. Na bijrollen in Hidden Figures en Moonlight, krijgt de ravissante actrice in de thriller Antebellum het speelveld voor zich alleen.

Nu moeten we er misschien wel meteen aan toevoegen dat deze spannende prent niet meteen grote inspanningen van zijn cast vraagt. Hoog gegrepen is deze conceptthriller niet en geen van de personages weet echt dimensie te krijgen. Maar Monàe kruipt wel met schijnbaar gemak in de rol van een vrouw die we in twee verschillende verhalen volgen. In het eerste is ze Eden, een slavin op een katoenplantage die beestachtig behandeld wordt. In een ander relaas is ze Veronica, een gewaardeerde professor en activiste. Wat de twee verhalen met elkaar verbindt, gaan we niet verklappen, al zal het de kijker weinig moeite kosten de link te leggen.

Hoewel Antebellum het lot van de zwarte personages in deze entertainende prent helemaal ten dienste kan stellen van de actualiteit en het debat rond de rechten van black lives in het bijzonder, is de sociaal-kritische subtext mager, in tegenstelling tot recent nog Us. Het relaas op de plantage is niet bepaald geïnspireerd en de tragiek van het slavenbestaan wordt zeker niet zo voelbaar als in pakweg 12 Years a Slave. De tweede verhaallijn, die zich in het heden afspeelt, is dan weer zo mager dat je de inspanning van de schrijvers voelt om de plot te rekken. Het personage van Gabourey Sidibe (Precious) draagt niets bij, al lijken de makers ergens wel een soort opwaardering van de zwarte vrouw na te streven.

Weinig complexe thriller die zijn concept te mager uitwerkt

Finaal blijkt Antebellum dus erg sterk op zijn leuk bedachte idee te steunen, zonder dat er verder echt inspanningen werden geleverd om de kijker te laten sidderen of nagelbijten. De gruwel op de plantage voelt ingehouden aan - dat Eden verkracht wordt, had echt wel meer als nachtmerrie benaderd mogen worden dan als een akkefietje - en visueel kunnen de debuterende regisseurs nog flink groeien. De nieuwe Shyamalan of Peele is hier duidelijk nog niet opgestaan.

Antebellum verveelt niet maar denkt slimmer te zijn dan het werkelijk is. Waardig popcornvertier zonder meer en dus vooral dankzij Monàe de moeite van het bekijken waard.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de