Bridget Jones's diary

Bridget Jones, 32 en nog niet van straat, begint met het nieuwe jaar een dagboek. Ze zal zichzelf beschrijven zoals ze is : teveel alcohol, teveel nicotine, teveel kilo's. Plus te weinig aandacht van de mannen, vooral dan van de flashy baas van het uitgeversbureau waar ze persattaché is. Bridget is bang te eindigen als Glenn Close in 'Fatal Attraction': geobsedeerd, zielig en alleen.

Tot daar de premisse van de boeken van Helen Fielding die een enorm succes waren in Engeland. Toen bekend werd dat de 'realistische' verhalen zouden worden verfilmd met Renée Zellweger (uit Jerry McGuire) in de hoofdrol, rees protest in de pers omdat zij geen model zou kunnen staan voor het te dikke, neurotische mens waar zoveel lezeressen zich in herkenden. Diezelfde pers jubelde als bleek dat Zellweger zich alle dagen kapot vrat om te verdikken, kwestie van een 'realistische' Bridget Jones neer te zetten.

Jammerlijk genoeg zette het allemaal geen zoden aan de dijk. Als die boeken van Fielding misschien ook echt goed waren valt dat hier nergens te merken hoewel de schrijfster zelf de prent heeft geproduceerd. Wordt-ie melig of wordt ie melig, geen mens die het zich nog afvraagt als je in de eerste tien minuten ziet hoe Bridget Jones uitgezakt in de sofa een fles wijn soldaat maakt op de tonen van 'All by myself'.

Geen moment is het verhaal vernieuwend of verrassend of 'realistisch'. Wie de eerste tien minuten uitzit, weet wie haar op het einde zal kussen. En wie haar ondertussen zal kussen maar eigenlijk een onbetrouwbaar sujet zal blijken te zijn. Verder gebeurt er niet erg veel. De paar subplots (Bridgets moeder die wegloopt met een tv-shopping presentator, Bridget die voor televisie gaat werken) zullen er misschien goed hebben uitgezien op papier, in de film worden ze maar heel even aangehaald. Het gaat hier maar om één ding : wie van de twee mannen in haar leven zal haar bemachtigen ?

Voor de goede orde : het gaat hier over een overduidelijke playboy en over een advocaat die ze als vijfjarig kind kende maar waar ze in de film geen enkel gesprek mee heeft. Of toch, op haar verjaardag duikt hij op voor haar deur en staan ze samen in de keuken. Wat gebeurt er denk je ? Yip, Bridget maakt er een knoeiboel van. Het eten mislukt en ze is helemaal vies...

Het verhaaltje eindigt met een knokpartij tussen de twee rivalen, op de tonen van 'It's raining men' van de graatmagere Geri Halliwell. Bedoelde ironie ? Was het maar waar. Tweemaal raden wie Bridget Jones op het einde kust- een 'romantische' kus in de sneeuw, uiteraard.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de