Charlie Countryman

Genre: Romantische komedie | Duur: 1u48 | Release: 1 Januari 2014 | Land: Roemenië, VS | Regie: Fredrik Bond | Cast: Shia LaBeouf, Evan Rachel Wood, Mads Mikkelsen, Til Schweiger, Rupert Grint, Vincent D'Onofrio, Melissa Leo

Dat Shia LaBoeuf al lang niet meer het jochie is uit de eerste Transformers en Disturbia wisten we al na het bekijken van Von Triers Nymphomaniac. Met Frederik Bonds regiedebuut, The Necessary Death Of Charlie Countryman, voegt hij aan zijn repertoire een nieuwe film toe  dievrolijk buiten de lijntjes kleurt. De film kende dan ook zijn Belgische première op het BIFFF, een festival dat bekendstaat om zijn prettig gestoorde films.

Zoals doet vermoeden, draait de film rond Charlie, een op het eerste zicht doodgewone jongeman die met de dodeb kan communiceren wanneer hij onder invloed is. Na het overlijden van zijn moeder besluit hij op haar aanraden naar Boekarest te gaan. Hier ontmoet hij de Roemeense schoonheid en cellospeelster Gabi. Hij wordt halsoverkop verliefd op haar en ook zij lijkt moeilijk aan zijn charmes te kunnen weerstaan. Maar dat is buiten haar jaloerse ex en onderwereldfiguur Nigel gerekend.

Charlie lijkt verstrikt te raken in een web van drugs, geweld en verborgen agenda’s. Tussendoor raakt hij in zijn hostel bevriend met de pillenslikker Luc en aspirant pornoster Bill. Rupert – Ron Weasly -  Grint, die de rol van Bill voor zijn rekening neemt, wilt duidelijk af van zijn tieneridoolstatus. Het duo zorgt vooral voor een komische noot, maar voegt verder weinig toe aan het verhaal.

Dit laatste kan van veel van de personages gezegd worden, ondanks ze gespeeld worden door een meer dan degelijke cast bestaande uit onder andere Vincent D'Onofrio, Melissa Leo en Til Schweiger. Evan Rachel Wood, die Gabi speelt, is een ravissante verschijning met een helaas tenenkrommend vals accent. Shia LaBoeuf weet wel sympathie op te werken, maar wordt dan weer van tafel gespeeld door een zwaargewicht als Mads Mikkelsen.

Verder valt op hoe de flashy videoclipstijl en de nerveuze montage het vrij simpele, doch entertainende verhaal moeten verbloemen. Regisseur Bonds weet er de nodige vaart in te houden en enkele spannende of grappige momenten op te roepen. Maar ondanks alles blijft de film veel te braaf en conventioneel. Een typerend voorbeeld hiervan is het archetypische goede einde, dit terwijl de film een mooie kans had om uit dit klassieke stramien te stappen.