Demi-tarif

Het meest originele debuut van dit jaar komt ongetwijfeld van de 22-jarige (!) actrice Isild Le Besco (?Les filles ne savent pas nager?, ?Roberto Succo?). Met een minimum aan middelen bereikt ze met dit

bravourestukje een maximaal rendement dat qua eerlijkheid, ongedwongenheid en tederheid z'n gelijke op het festival nog niet gevonden heeft, en wellicht ook niet vinden zal. Demi-Tarif laveert voortdurend op de grens tussen feit en fictie, tussen kunst en realiteit omdat de film grotendeels geruggensteund wordt door de fenomenale performances van de 3 kinderen die eigenlijk niet staan te spelen, maar gewoon zichzelf lijken te zijn.

Qua vorm en acteursregie leunt hij dan ook sterk aan bij de Dogma-films, bij Harmony Korines geniale Gummo en bij het vroege werk van American Underground-pionier John Cassavetes (vnl. bij Shadows, Faces en zeker ook bij het originele idee rond A Child is Waiting, voordat producer Stanley Kramer hem hersneed tot platte commerce). Dit betekent: absolute vrijheid voor de acteurs. Hun interactie is belangrijker dan belichting, montage, enzovoort. Geen steadycam, vlotte overgangen, flashy flashbacks/forwards en special effects uit de postproductie maar schokkende camera uit de hand, geen artificieel licht en directe live sound, weliswaar aangevuld met een soort van monologue interieure in voice-over die zeer ontroerend gericht is

tot hun ontbrekende moeder.

Kortom, alles draait rond hoe het leven van de kinderen - en bij uitbreiding ook het onze - momentaan ervaren wordt, namelijk hier, nu en in het lichaam. Demi-Tarif gaat over deze vinnige en volledig vrije vijfjarigen, 2 meisjes en een jongen, die leven in een wereld waar volwassen geen toegang hebben (de camera is altijd afgestemd op hun hoogte en snijdt de ouderen letterlijk en figuurlijk weg). Zonder geld, ouders, regels of wetten weten ze te overleven door te bedelen, te stelen, te liegen, te brossen en zo glippen ze voortdurend door de mazen van het maatschappelijk net. Ze spelen liever (rollen)spelletjes of met poppen, gaan zwemmen in fonteinen of gaan naar het circus. Toch loopt hun levenspad, net als het overgereguleerde leven van vele volwassen, met vallen en opstaan over vreugde en verdriet. Vorm, inhoud en thema zijn dus niets minder dan uitdagend en onconventioneel, bieden de kijker een echte 'Look Apart' en staan in schril contrast met al het hippe, overgeproducete en geldverbrassende gedoe waar Gent blijkbaar niet vies van is (zoals de inleidende sponsorspot aantoont - zonder twijfel zeer goed gemaakt, maar is het nog een uitdaging om met die finaciële en technische middelen creatief te zijn?).

Dit debuut gaat integendeel niet voor geld, heeft geen draaiboek, zelfs amper een scenario (of eerder een scenario dispositif), en ondergraaft het oppervlakkige door de kijker doorheen gevoelige, menselijke en schitterende scènes te leiden, zoals bvb. de proloog in het water, het naakte meisje dat op tafel van chocolade smult, het poppetje dat de schoolmeester voorstelt, de rode look van het circus enz.

Avant-garde monument Chris Marker (o.a. het meesterlijke La Jétée en Sans Soleil) vergeleek zijn ervaring bij het zien van Demi-Tarif met zijn filmisch herboren worden door Godards anarchistische "A Bout de Souffle". Misschien ietwat te lyrisch gesteld, maar wij volgen vanaf heden Le Besco met meer dan argusogen.

Koen Thiéry Helemaal (niet) akkoord? Lees de