Doctor Sleep

Een sequel op The Shining? Het klonk haast als heiligschennis. Maar voor zij die de film al vooraf verdoemden: het blijkt wel om een boekverfilming te gaan en het is dus Stephen King zelf die het verhaal bedacht. Al werd de roman in 2013 niet echt hartelijk onthaald, Doctor Sleep is een aanvaardbare horrorprent geworden die het recent verschenen It Chapter Two zelfs wat in de schaduw stelt.

Wie zijn klassiekers kent, weet dat Danny Torrance en zijn moeder op het einde van The Shining wisten te ontkomen aan de doorgeslagen vader Jack. Maar de akelige gebeurtenissen blijken het jongetje wel met een kanjer van een trauma opgezadeld te hebben. Hoewel hij daar op zijn manier leert mee omgaan, is hij dertig jaar later toch niet bepaald een stabiele volwassene. Intussen maken we ook kennis met een rondtrekkend groepje figuren dat kinderen met paranormale gaven vermoordt. De dertienjarige Abra zou hun volgende doelwit kunnen zijn, alleen is zij fenomenaal begaafd en heeft ze intussen ook contact gelegd met Danny.

Zoals we dat bij Stephen King wel vaker zien, gaat er enorm veel aandacht naar de achtergrond van de personages. Doctor Sleep is dan ook in de eerste plaats een erg lange film. Toch loont de investering in de karakters en blijkt Ewan McGregor knap op te gaan in de rol van de alcoholverslaafde Danny die mensen bijstaat op hun sterfbed. De rol van verleidelijke heks Rose is dan weer in goede handen bij Rebecca Ferguson. Niet evident om een grotesk, hysterisch personage zo genuanceerd te vertolken en de grens aan te voelen met het karikaturale.

De plot weet dus best de aandacht vast te houden maar het valt toch ook op dat cineast Mike Flanagan moeite heeft het ritme er in te houden. Enkele ijzingwekkende en emotionele gebeurtenissen stijgen qua verteltoon amper boven de rest uit. Flanagan wordt als een rijzend talent beschouwd maar al zijn eerder werk - Oculus, Hush, Ouija, Gerald's Game en de serie The Haunting of Hill House - laat zich eigenlijk ook kenmerken door een zekere steriliteit. Gelukkig valt er na de eerste helft toch een zekere opbouw vast te stellen en kan de film zich visueel zeker manifesteren. Wanneer Rose het luchtruim doorklieft, kijk je ademloos toe.

Een solide en knap vertolkte horrorthriller die waardig genoeg ode brengt aan The Shining

Doctor Sleep durft nu en dan behoorlijk creepy te zijn maar de afwikkeling is - hoewel behoorlijk spannend - toch niet uitzinnig genoeg en voelt onvoldoende als een climax aan. Het helpt natuurlijk niet dat het net in die eindspurt is dat de film het terrein van The Shining betreedt en de vergelijkingen zich opdringen. Het besneeuwde labyrint voelt net niet echt genoeg aan - waar zijn de wolkjes uitgeademde lucht? - en vanzelfsprekend kan een Jack Nicholson-kloon alleen maar teleurstellen. De soundtrack mag gelukkig leentjebuur spelen bij Kubrick maar voelt op andere momenten net wat ongeïnspireerd aan.

Niettemin is Flanagan er behoorlijk in geslaagd van de roman een mee gebalde filmversie te maken en kan zijn ode aan Kubrick's meesterwerk nog waardig genoeg genoemd worden. Zeker geen teleurstelling dus,al hoef je geen echte huiveringen te verwachten.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de