Eden

Regisseur Ron Howard lijkt lang niet meer zo populair als vroeger. Zijn recentste werk is ook minder sensationeel dan zijn grote successen Apollo 13, A Beautiful Mind en The Da Vinci Code. Eden is een voor zijn doen bedaarde vertelling die helaas geen publiek vond in eigen land.

Met bedaard bedoelen we dat Howard van dit drama over een groep mensen die op een niet al te paradijselijk eiland in de Galàpagos trachten samen te leven, geenszins een spectaculaire film maakt. Hij laat de confrontaties tussen een aantal heel verschillende personages langzaam vorm krijgen en waagt zich niet aan goedkope dramatiek of narratieve clichés. In zijn oeuvre vind je nochtans heel wat producties waarbij dat wel het geval is.

Deze op feiten gebaseerde prent blijft echter ook wat op de vlakte. Niet alle personages krijgen echt een rol in de plot en de cineast laat bepaalde wendingen wel erg mak passeren. Het siert hem dat hij de beleving van de kijker niet zo nadrukkelijk stuurt als we van hem gewend zijn, maar misschien had Eden hier en daar wel eens wat meer vuurwerk kunnen gebruiken.

Het zijn de prima acteurs - wat een cast! - die voor personages zorgen om wiens lot je begint te geven en die in hun tegenstrijdige principes en opvattingen over hoe de maatschappij moet vorm krijgen voor enige spanning zorgen. Vooral Jude Law weet zijn personage - een ietwat hoogdravende schrijver en filosoof - heerlijk vorm te geven, al mag Ana De Armas de show stelen als steenrijke intrigante.

De degelijke plot wordt door Ron Howard wat mak in beeld gezet

Op het scenario valt weinig aan te merken maar de film mist een zekere visie. Als doorgronding van de duistere kant van de mens, durft de prent geen extremen opzoeken terwijl het als Hollywoodproductie dan weer iets te sober uit de hoek komt. Dat de film echter flopte, is onverdiend.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de