Eleanor & Colette

Genre: Drama | Duur: 1u55 | 2017 | Release: 1 December 2018 | Land: Duitsland, België | Regie: Bille August | Cast: Helena Bonham Carter, Hilary Swank, Jeffrey Tambor, Johan Heldenbergh

De gelauwerde Deense cineast Bille August geldt in zekere zin als een vooraanstaand Europees filmmaker maar alles welbeschouwd is zijn carrière nu ook niet zo indrukwekkend en kan zijn oeuvre op zijn best als onevenwichtig worden beschouwd. Het melodrama Eleanor & Colette haalt het gemiddelde dan nog eens flink naar beneden: dit te goedkope en ongeïnspireerde drama mag als één van zijn zwakste films gelden.

We bevinden ons in het San Francisco van de jaren ’90. Stel je als kijker vast dat de sets en locaties nogal on-Amerikaans aandoen, dan is de verklaring voor de hand liggend: de prent werd volledig in Europa opgenomen en valt als Duits-Belgische co-productie met een Amerikaanse en een Britse hoofdrolspeelster en een Deense regisseur helaas door de mand als Europudding, een onvermijdelijke botsing van stijlen en werkwijzen, te nadrukkelijk geassembleerd zonder gemeenschappelijke visie of evenwaardig talent en met een langs alle kanten bijeengeschraapt budget. Elenaor & Colette kan je aldus hoogstens matige cinema noemen.

De samenwerking leidde er wel toe dat onze Johan Heldenbergh de partner mocht spelen van Hilary Swank, die een gedreven advocate vertolkt. Haar cliënt, de in de psychiatrie mismeesterde  Elenaor Riese, wil ijveren voor inspraak van patiënten bij het toedienen van medicijnen – een waargebeurd verhaal trouwens. Heldenbergh was erg te spreken over de samenwerking met beide professionals, maar veronderstelde verkeerdelijk dat Bonham Carter's overijverige getrekkebeen en geforceerde krampachtigheid op het scherm tot een subtiele en verfijnde vertolking zouden leiden. We zien de Britse graag aan het werk maar in deze prent zien we vooral een actrice, geen personage. 

Beide hoofdrolspeelsters fungeren ook als executive producers en lijken het wat overambitieuze Eleanor & Colette misschien toch wat als een ijdelheidsproject te zien, waarbij de regisseur als een ingehuurde kracht de opdracht krijgt hen te laten schitteren. Misschien daardoor dat er bijzonder weinig fut in deze film zit en zelfs de melodramatiek niet eens ten volle uitgespeeld wordt, wat wellicht de enige richting was waar men met deze ietwat saaie personages en situaties uit kon. Wat rest is het soort film waar je eventueel je weinig kritische oma mee naar toe neemt op een zondagnamiddag, voor of na een pannenkoek en koffie.