Fleuve noir

Genre: Drama | Duur: 1u53 | 2018 | Release: 1 Januari 2018 | Land: Frankrijk | Regie: | Cast: Vincent Cassel, Romain Duris, Sandrine Kiberlain, Elodie Bouchez, Charles Berling

De Franse filmmaker Erick Zonca heeft zijn publiek tien jaar laten wachten op een nieuwe prent. De man achter La vie rêvée des anges en Julia laat met Fleuve noir zien dat hij nog niets van zijn vaardigheden verloren heeft. Met de topcast die hem ten dienste staat, kon er eigenlijk al niet veel mislopen.

Vincent Cassell speelt inspecteur Visconti, een lompe zuiplap die de verdwijning van een 16-jarige jongen probeert op te lossen. Op zijn 52^e lijkt de Franse ster nog weinig belang te hechten aan zijn status als sekssymbool: we hebben de man er zelden zo belabberd weten uitzien. Visconti is op zich een heel stereotiep personage dat door Cassell ook nog eens uitvergroot lijkt te worden, maar de vertolking blijkt zeker effectief. Zet daar de doorwinterde Romain Duris tegenover, eveneens haast onherkenbaar als een omhoog gevallen leraar met een ongezonde obsessie – opnieuw een potentieel karikaturaal personage – en je krijgt een acteerfestijn dat je met plezier aanschouwt.

Gelukkig maar, want Zonca blijkt al snel veel meer interesse te hebben voor de karakteruitwerking van zijn protagonisten dan voor het mysterie en het procedurele van het recherchewerk. De psyche van de personages – waaronder ook de door Sandrine Kiberlain vertolkte moeder – blijkt ondoorwaadbaarder terrein dan de werkelijkheid. De opsporing lijkt dan ook tergend traag vooruit te gaan en parallel er mee lopen ook nog de strubbelingen die Visconti heeft met zijn eigen puberzoon, maar de film weet niettemin de aandacht vast te houden.

In dit Franse drama blijkt de psyche van de personages een interessanter speelveld dan het politiewerk

De plot blijkt finaal niet gigantisch veel meer om het lijf te hebben dan een aflevering van Witse en Fleuve noir bevat ook teleurstellend weinig verrassingen, maar intussen hebben we wel een aantal fascinerende figuren zien worstelen met obsessies en waarheden en heeft dat ons best kunnen bekoren. Visuele allure blijkt de film daarbij amper nodig te hebben. Rest een meer dan degelijk psychodrama dat jammer genoeg minder impact heeft dan eerder werk van de cineast ons had laten verhopen.