Green Book

Genre: Drama | Duur: 2u10 | 2018 | Release: 30 Januari 2019 | Land: VS | Regie: Peter Farrelly | Cast: Viggo Mortensen, Mahershala Ali, Linda Cardellini

In Green Book wordt op traditionele wijze het immense contrast uitgespeeld tussen twee mannen. De grofgebekte Italo-Amerikaanse patser Tony gaat als chauffeur aan de slag voor de hoog opgeleide, verfijnde pianist Don Shirley. In de jaren '60 blijkt deze letterlijke zwart-wittegenstelling nog spraakmakend genoeg om hier en daar voor onrust te zorgen. De hindernissen en perikelen onderweg laten echter een mooie vriendschap en wederzijds begrip ontstaan, zoals dat alleen in een Hollywoodfilm kan. 

Nochtans is deze prent gebaseerd op feiten. Beide hoofdpersonages bestonden echt en de film werd geschreven door de zoon van de echte Tony. Don Shirley trad destijds op voor een hoogstaand publiek maar moest er als zwarte wel de vernederingen bij nemen in wat niet bepaald de meest progressieve staten van de VS waren. Hoewel de personages strak afgelijnd zijn zodat ze binnen het hapklare concept blijven passen, weet Green Book voor ontwapenende cinema te zorgen, hoe aangedikt, sentimenteel en prekerig gebracht ook. Uiteraard valt dit optimistische soort formulecinema flink in de smaak bij een groot publiek, waaronder ook de leden van The Academy, die de film met vijf oscarnominaties beloonden. 

Mahershala Ali, die in 2017 een Oscar won voor Moonlight en vooral indruk maakte als de doortastende Remy Danton in House of Cards, heeft de perfecte uitstraling om Don Shirley te vertolken. Viggo Mortensen - een naam die we doorgaans met iets meer kwaliteit associëren - lijkt zich ietwat verlaagd te hebben om een karikaturale Italiaanse bullebak met een gouden hart te spelen. Hij deed ons net iets te vaak aan Joey uit Friends denken.

De regie is in handen van Peter Farrelly: samen met zijn broer ooit verantwoordelijk voor platte ongein als Dumb and Dummer en There's Something About Mary, houdt hij nu behoorlijk stand in een hogere klasse. Toch is het jammer dat de makers niet meer gelaagdheid vinden in dit relaas. Elke scène is perfect voorspelbaar - als Tony het aan het begin van de reis over kerstavond heeft, weet je al wie er te gast zal zijn - en zoekt niet naar bredere beschouwingen over progressie in de maatschappij of de toenadering van high culture en low culture. 

Niet erg, het publiek laten genieten van een complexloze feelgoodprent kan als ambitie ook volstaan. Maar laat ons omwille van die prijzenregen niet verkeerdelijk denken dat we het hier over een meesterwerk hebben.