Green Lantern

Green Lantern is verre van de eerste DC Comic die een filmversie krijgt, maar jammer genoeg ook verre van de beste. Dat is misschien omdat de Green Lantern bij ons iets minder faam geniet van dan enkele andere producten uit de DC Comics-fabriek.

De idee is immers ook een beetje knudde: uitverkorenen dragen een groene ring om hun middenvinger en hebben een eveneens groene lantaarn. Hun superkracht is gevoed door de krachtigste energie die bestaat, de wil. Een opgeladen ring zorgt ervoor dat alles wat de gekozen drager ervan alles kan materialiseren wat zijn wil zich kan inbeelden. En met dat machtige wapen kan hij het kwade bestrijden, dat zich met angst voedt. Angst is het enige dat een uitverkorene niet mag hebben.

Laat dat nu net een van de belangrijkste emoties zijn die vechtpiloot Hal (Reynolds bijzonder strak in het groene pak) in zijn leven achtervolgt. En toch wordt hij gekozen om een gestorven Green Lantern op te volgen. Daarbij komt kijken dat hij het jeugdtrauma van zijn gestorven vader nog moet verwerken, er een sluimerende romance is ontstaan tussen hem en zijn - uiteraard - oogverblindend knappe collega Carol (Lively) en hij maar niet kan wennen aan zijn superheldstatus.

Dat ongeloof komt mooi overeen met het ongeloof dat zijn lantaarn zoveel kracht in zich draagt en maakt van hem een haast toevallige held. Eentje die weliswaar triomfeert.

Verder is Green Lantern niet veel meer dan een clichématige strijd tussen goed en kwaad. Hal neemt zijn rol - ondanks initiële scepsis - ernstig op en verslaat de angst. Die wordt op aarde neergepoot door een angstaanjagende incarnatie van het kwaad in de vorm van een sterke Peter Sarsgaard (maar hoe krijgen ze die zo lelijk gemaakt?).

Denk standaard goed versus kwaad-thematiek, spetterende actie, goede 3D-effecten en een love interest die er zo dik opligt dat het zelfs niet meer stoort. Popcorncinema zoals je hem tijdens de zomermaanden graag hebt.

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de