The Iron Claw

Het gebeurt niet vaak dat een film die waargebeurde feiten brengt, de realiteit wat moet afzwakken omdat het anders geen geloofwaardige fictie meer zou opleveren. De tragische levensloop van een gezin van worstelaars werd in The Iron Claw wat teruggeschroefd omdat de feiten blijkbaar té dramatisch waren.

Dit een (nogal lang) verhaal over vaders en zonen met een gedeelde passie: de worstelsport. Maar hoezeer competitie en strijdlust ook tot issues kunnen uitgroeien, de vier telgen van de familie Von Erich worstelen eigenlijk met grotere levensvragen.

De opeenvolging van drama's en tragedies binnen een worstelfamilie vormt een soms wat vlakke plot, waarbij de personages er onvoldiende in slagen echt te worden. The Iron Claw manifesteert zich weinig als een echt voelbare psychologische uppercut en je blijft de sturing van het scenario voelen. In de weergave van een niet bepaald smaakvolle periode en specifiek milieu, dreigt de film bijna ongewild grappig te worden.

Een wat oppervlakkig uitgewerkt psychologisch drama over worstelende broers

Zac Efron mist in de voornaamste rol geloofwaardigheid. De afschuwelijke pruik, die overdreven bruine tint en de haast monsterlijke spieren maken zijn personage sowieso al grotesk, hij heeft ook niet voldoende talent om echt dimensie te geven aan dit figuur. Dertigers die tieners spelen, trouwens nooit een goed idee.

The Iron Claw is dus wat teleurstellend in zijn gebrek aan subtiliteit maar zal een groot publiek zeker voldoende kunnen boeien.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de