La Léon

Vanuit ons verstedelijkt Vlaanderland kunnen we het ons misschien moeilijk voorstellen, maar er bestaan op deze aardkloot wel degelijk nog plekken waar de tijd al eeuwen lijkt stil te staan. Zo?n plek is onder meer te vinden in de delta van Paranà in Argentinië. Stilstaan is wel het juiste woord, want op het afgelegen eilandje waar de film La León zich situeert, lijken enkel zwijgzame types te leven wiens enige verzetje erin bestaat riet te hakken, een potje voetbal te spelen en pinten te hijsen in de plaatselijke kroeg.

De grootste mond en tegelijk de meest gezaghebbende figuur in het dorp is El Turu. Deze ruwe bink is immers in het bezit van een gemotoriseerde overzetboot, La León genaamd, waarmee hij de enige link is tussen het eiland en het vasteland. El Turu is tevens ook een onverdraagzaam persoon die zweert bij de oude tradities. Hij boezemt de dorpelingen angst in voor de ?Misionares?, indringers die volgens hem van het vasteland komen om hun hout te stelen en moorden te plegen. Een andere zondebok van El Turu is Alvaro, een jonge verstokte homoseksueel die vanwege zijn andersgeaardheid een geïsoleerd bestaan leidt. De ruige El Turu tracht op subtiele en minder subtiele manieren Alvaro het leven zuur te maken omdat hij met zijn abnormaal gedrag de heersende zeden en gewoonten zou schenden. Maar schuilen er geen andere motieven achter de bruuske afwijzing van de jonge riethakker?

Met dit langspeelfilmdebuut van de Argentijn Santiago Otheguy is het een beetje hetzelfde als met de films van Terence Mallick, die dezelfde poëtische stijl delen. Sommigen vinden het oervervelende pretentieuze mooifilmerij. Anderen raken dan weer betoverd door de beeldenpracht en de bijna spiritualistische sfeerschepping. Zowel bij de Mallickfilms als bij deze low-budgetproductie sluiten wij ons eerder bij het tweede kamp aan. La León is dan wel in zijn geheel op video opgenomen, maar de fotografie is niettemin adembenemend. Zwart-wit met sterke contrasten, stilstaande perfect symmetrische shots en af en toe een camera die secondenlang over het water glijdt, of door het riet zwermt. Allemaal erg kunstzinnig, maar niet zonder reden. De esthetiek past als gegoten bij de sfeer van isolement en lethargie die over het eiland heerst.

Critici mogen dan beweren dat het verhaaltje saai is en weinig om het lijf heeft, maar wat is er mis met het op een gestileerde manier weergeven van het weinig verheffende en tegelijk harde bestaan van een jonge homoseksueel in een traditionele gemeenschap? Het moet toch niet altijd bombastisch popcornvoer zijn?

Jonas Rosquin Helemaal (niet) akkoord? Lees de