Life of Pi

Of veel literatuurfans al lang uitkeken naar de verfilming van de bekroonde, verbeeldingsrijke roman Het Leven van Pi, valt te betwijfelen. Hoe immers vat je de kracht en de geest van zo'n meeslepend boek, dat aan de oppervlakte handelt over een schipbreukeling en een tijger, maar in essentie een verfrissende kijk biedt op wedergeboorte en de betekenis van het geloof in een mensenleven? Met moeite, zo luidt het aanvankelijk teleurstellende antwoord. Niettemin is Life of Pi bij momenten een verrukkelijke film.

Dat Ang Lee zich over de verfilming boog, is alvast een opluchting. De meesterlijke Taiwanees weet wat hij doet. Dat manifesteert zich in Life of Pi vooral op visueel vlak. De eerste vijf minuten kijk je al meteen je ogen uit, omwille van de hoogst elegante wijze waarop de regisseur zijn camera door een dierentuin loodst. Ook de verdere kijk op het onwaarschijnlijke lot van onze Indische protagonist Pi, bulkt van de oogstrelende beelden. Visueel is Life of Pi dan ook een waar festijn, tot op het overvloedige af. Want hoe indrukwekkend de digitale effecten bij deze productioneel hoogstaande verfilming ook, op een bepaald moment lijkt de inhoud verloren te gaan onder de opeenstapeling van oogsnoep.

In combinatie met het feit dat deze prent in 3D wordt vertoond en de release gepaard gaat met een groots opgezette marketing, kan je op een bepaald moment dan ook niet heen om de term 'blockbuster'. Waar je ergens zou verwachten dat dit soort romanverfilmingen zich op een gevoeliger en dus kleiner publiek richt - de ideale arthouseprent, zeg maar - blijkt alles in het werk gesteld te zijn om van Life of Pi een kaskraker te maken voor de grote massa én een Oscarkandidaat. En die opdringerigheid laat zich voelen.

Waar de roman uit drie gelijkwaardige fasen leek te bestaan, voel je bij deze productie bijvoorbeeld de drang om snel het meest spectaculaire gedeelte aan te snijden. Alles wat aan de scheepsramp voorafgaat, is gehaast voorspel om snel onze lusten bevredigd te zien bij het avontuurlijke en sensationele aspect van de plot: Pi zal immers zijn reddingsboot moeten delen met een Bengaalse tijger, wat aan het overlevingsdrama een haast ironisch tintje geeft. Ook wat na de meer dan 200 dagen durende overlevingsstrijd komt, lijkt door de makers als minder interessant beschouwd te worden. De gesprekken tussen de volwassen Pi en de schrijver komen langdradig en gerokken over, als om kritiek tegen te gaan dat er te veel gesnoeid werd in het bronmateriaal en te verhullen dat men in essentie gewoon de popcornvreters wil lokken die willen zien hoe een tiener zich op zee redt in het gezelschap van een roofdier.

De bezieling en doorleefdheid van de roman en de spirituele gelaagdheid van de vertelling, hadden misschien beter tot zijn recht gekomen in een intiemere film, een bescheiden bespiegeling van het leven op het moment dat je denkt dat God je opgegeven heeft. Een film waarbij je zeezout proeft en de zon voelt branden. Waarin de majestueusiteit van een tijger niet digitaal gecreëerd werd en je bij het eind samen met de protagonist iets of iemand buitenmenselijk wil danken voor de goede afloop. Wat je nu, al dan niet doorheen die irritante 3D-bril waarneemt, is een meeslepend en bij momenten grandioos schouwspel, maar dat bekijk je eerder van buitenaf dan van binnenin.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de