Monster

Een ongeruste moeder, een onbeholpen leerkracht, een jongen die niet in zijn kaarten laat kijken en een directrice met een geheim, vormen een verhaallijn die in Monster drie keer wordt verteld, telkens vanuit een ander standpunt, met als terugkerende vraag: wie is hier het monster?

Dit vrij emotioneel en puur gegeven wordt in het bekroonde en fel geprezen Monster enigszins nodeloos verpakt in een complex en breed uitgesmeerd drama waarbij één belangrijk personage - de leerkracht - alles welbeschouwd eigenlijk amper iets te maken heeft met de plot. Ook de beproefde narratieve structuur lijkt vergezocht.

Jammer wel, want Kore-eda zoomt opnieuw mooi in op intermenselijke relaties en familiale dynamiek, als voorheen ook franjeloos en genuanceerd in beeld gebracht. Maar Monster blijkt veel meer dan we gewend te zijn van de befaamde cineast, op een concept, een plot, te leunen. Hij schreef dan ook voor het eerst sinds lang niet zelf het scenario. Monster voelt minder natuurlijk aan dan eerder werk van Kore-eda en de wendingen komen ietwat kunstmatig over.

Een doorleefd vertolkt en oprecht drama dat ietwat gekunsteld verteld wordt

De essentie van die plot - die je best niet vooraf kent - kun je finaal ook wat onwaarschijnlijk noemen. De verklaring voor het gedrag van de nogal gesloten Minato blijft te vaag en voor zijn leeftijd misschien ook ongeloofwaardig. Toch blijft de film bij door zijn eenvoud en oprechte emoties.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de