Pacific Rim: Uprising

Del Toro’s Pacific Rim is een van de grootste guilty pleasures van afgelopen jaren, want ondanks alle gebreken stond de film garant voor meer dan twee uur puur vertier. Omdat originaliteit vandaag de dag ver zoek is in Hollywood en zowat alles een remake, sequel of prequel moet krijgen, worden we nu ook getrakteerd op een nieuwe Pacific Rim. Helaas hield het grootste deel van de cast en crew het voor bekeken, waardoor we met enige argwaan aan dit Mecha vs Kaiju-festijn begonnen.

Enig lichtpuntje was alvast dat de hoofdrol weggelegd was voor John Boyega (Star Wars, Attack the Block). Hij zet als Jake Pentecost, zoon van Idris Alba’s personage Stacker Pentecost, alvast een meer charismatische protagonist neer dan Charlie Hunnam. Jake laat zich vooral kenmerken door zijn rebels kantje, maar nadat hij voor de zoveelste keer gearresteerd wordt, treedt hij alsnog in de voetsporen van zijn vader en wordt ook hij een Jaegerpiloot. Maar sinds de Kaiju-oorlog achter de rug is en de Jaegers vervangen lijken te worden door vanop afstand gestuurde robotten, lijkt het tijdperk van de Jaegerpiloten over te zijn. Tot er zich plots een nieuwe dreiging manifesteert.

Hoewel het verhaal origineel uit de hoek lijkt te willen komen, verloopt alles exact zoals je zou verwachten bij een vervolgfilm als dit en zie je plottwists van ver afkomen. Hoewel de twee hoofdpersonages een degelijke karakteruitdieping krijgen, worden ze omringd door een bonte verzameling bordkartonnen figuren. Vooral Scott Eastwoods personage is zo generisch als het maar kan, terwijl Adria Arjona zowaar het meest doelloze personage ooit lijkt te vertolken. Verder zien we naast Rinko Kukichi, Charlie Day en Burn Gorman ook spijtig genoeg niemand van de originele cast terugkeren.

Een domme actiefilm, maar zonder de ziel en de passie die Del Toro’s film zo aannemelijk maakten.

Verder lijken de makers van Uprising ook niet te snappen wat Pacific Rim net zo aanlokkelijk maakte. De geforceerde humor is in nog grotere mate aanwezig, het kleurrijke palet en visuele flair lijken zo goed als verdwenen te zijn en het ergst van al, er is nauwelijks enige Kaiju versus Jaeger-actie te bespeuren. Je zit haast met je vingers te draaien tot de laatste 20 minuten alvorens de eerste monsters in beeld komen, een flashback niet meegerekend. Deze aanval, die zich afspeelt in Tokyo, ziet er bovendien ook nog eens ontzettend nep uit. Uiteindelijk is Pacific Rim: Uprising net als zijn voorganger een domme actiefilm, maar zonder de ziel en de passie die Del Toro’s film zo aannemelijk maakten.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de