Pearl Harbor

> Aldus de eerste zin in de persmap.

7 December 1941.. de dag waar de Amerikanen voor het eerst en het laatst in de geschiedenis serieus goe op hun bakkes hebben gekregen.. Vijftig jaar later is het trauma blijkbaar nog niet verwerkt.

Rafe McCawley (Ben Affleck) en Danny Walker weten echter nog totaal niet wat hun te wachten staat wanneer ze als simpele boerenjongens hun opleiding krijgen als gevechtspiloot in het Amerikaans leger. Zoals dat bij echte helden gaat zijn ze eigenlijk wat te rebels for their own good maar zoals dat dan eveneens steeds gaat apprecieert hun kapitein dit jeugdig enthousiasme eigenlijk wel.

Terwijl Rafe serieus aanpapt met een verpleegstertje in opleiding krijgt hij het nieuws dat hij de jongens van Eagle Squadron, de Amerikaanse vrijwillgers die meevochten met de RAF tegen Hitler, mag vervoegen.

Natuurlijk gaat er vanalles mis en het eerste uur gaat het dan eigenlijk ook uitsluitend over romantische probleempjes.

Na lang wachten krijgen we dan echter eindelijk waar we voor gekomen zijn: actie. Pearl Habor wordt gebombardeerd, de Amerikanen worden verrast soms letterlijk met hun broek af. Spectaculair SFX, indrukwekkende ontploffingen, Titanic-gewijze kelderingen, vernieuwend camerawerk.. the whole lot.. Ik ga meteen maar toegeven dat dit half uurtje inderdaad een van het beste knal en plof werk is dat ik sinds lange tijd gezien heb. Het probleem is echter.. het duurt maar een half uurtje.

Eigenlijk had Michael Bay van Pearl Habor een kortfilm moeten maken.. enkel dat halfuurtje bombarderen.. Pas op: het uur ervoor en het uur erna is niet echt slecht. Sterker nog eigenlijk kon ik het vrij onrealistische liefdesverhaaltje wel pruimen.. het paste er gewoonweg niet bij.. Dat is nu toch wel typisch voor die Amerikanen, van horror tot sociaal drama : als er geen lovestory in zit zijn ze niet tevreden.

En dan natuurlijk nog iets.. Amerikanen een film laten maken over een Amerikaanse nederlaag.. het was te denken dat er zich problemen gingen voordoen. Zo kan ik me voorstellen dat het zicht van de met kogelgaten bezaaide Amerikaanse vlag bij menig Amerikaan een traantje zal laten opwellen, maar ik alvast niet. En het wordt helemaal gortig wanneer dan de president van de USA beslist een tegenaanval te voeren tegen Japan terwijl zijn generaals hem verzekeren dat dit onmogelijk is, hij opstaat (Roosevelt was half verlamd) uit zijn rolstoel en verklaart dat niets onmogelijk is.. de moed van deze man.. snif..

Allez, en dan natuurlijk de clichés die zo vaak terugkomen in een oorlogsfilm.. het wel zeer gemeen en onpersoonlijk voorstellen van de vijand, de eeuwige strijd tussen de bureaucraten/intellectuelen die het natuurlijk NOOIT beter weten dan de echte, minder slimme militair, maar die wel al vijfenzestig oorlogen heeft gevochten en een gutfeeling van jewelste bezit.

Al bij al is Pearl Habor zeker geen slechte film, spannend is ie bij momenten wel, net zoals indrukwekkend, maar de te lange inleiding en uitleiding, de te felle clichémomenten maakt deze tweede duurste film ooit ook zeker geen topper.

Frank Moens Helemaal (niet) akkoord? Lees de