Pinocchio

Genre: Sprookje | Duur: 2u00 | 2019 | Release: 8 Juli 2020 | Land: Italië | Regie: Matteo Garrone | Cast: Federico Ielapi, Roberto Benigni, Marine Vacth, Rocco Papaleo, Massimiliano Gallo

Een sprookje met Roberto Benigni? We vreesden even voor een gedrocht. De filmmaker die het bekende kinderverhaal over een houten jongetje verfilmt, blijkt echter Matteo Garrone te zijn. De man achter stevige cinema als Gomorra en Dogman mispakte zich met Tale of Tales al een beetje aan magische vertelsels. Ook nu lijkt hij zijn draai niet gevonden te hebben. Hoewel de familiefilm Pinocchio charmeert, ontbreekt er immers een solide dramatische basis en mist de prent persoonlijkheid. 

De makers baseerden zich voor deze fabel op de originele roman uit 1883, en waagden zich dus niet aan een live-remake van de Disneyfilm. Misschien is het daardoor dat het verhaal van een betoverde boomstronk, waaruit timmerman Gepetto een pop houwt die tot leven komt, al snel enige betovering blijkt te missen. Garrone vindt dan wel een erg mooie balans tussen naturalisme en theatraliteit, het verhaal komt eigenlijk maar niet van de grond. 

Pinocchio - hoewel charmant vertolkt - blijkt een toch wel erg vaal personage te zijn, wiens gebrek aan persoonlijkheid weliswaar eigen is aan het feit dat hij geen echte mens is, maar die zo passief alle actie ondergaat dat je er als kijker wat onbewogen onder blijft. Zijn avontuur, dat we ons uit diverse versies uit de jeugdliteratuur herinneren als een zoektocht naar identiteit, ondergraven door een voortdurend worstelen met de waarheid en geweten, blijkt in deze versie zo vlak als een voetbalveld, zonder noemenswaardige gebeurtenissen die Pinocchio als mensenkind kunnen vormen. De ontmoetingen met kleurrijke figuren - waaronder heel wat dieren, die inventief door mensen worden uitgebeeld - zorgt nergens voor emotie of opwinding en al snel zucht je wanneer zich opnieuw een euvel aandient dat de afloop van de film uitstelt. 

Visueel zit het helemaal snor met dit sprookje. Pinocchio struint voornamelijk door groene - maar ook wat nietszeggende - landschappen en belandt nu en dan in overtuigende, authentiek aanvoelende decors. Het kleurgebruik is bewust sober, wat voor een karaktervolle stijl zorgt die contrasteert met stereotiepe sprookjesverfilmingen. De magische figuren, met een zekere kenmerkende Italiaanse allure vertolkt, trekken de aandacht met knappe outfits. 

Finaal had Garrone echter eens flink met de bus sterrenstof moeten strooien, en had de film echt van het doek kunnen spatten als het ritme en de montage wat opgezweept werden. Nu valt er veel te bewonderen, maar te weinig te genieten.