The Running Man

Doorheen de jaren heeft Edgar Wright zich al getoond als een inventieve filmmaker, al was Last Night in Soho nu ook weer geen hoogvlieger. Met de remake van het al niet erg geslaagde The Running Man (1987) - naar een roman van Stephen King - stelt hij echter flink teleur. Dit is al ongeïnspireerde actiedrab.

Glen Powell voegt erg weinig toe aan te weinig gelaagde hoofdpersonage Ben Richards, die zich inschrijft voor een dodelijk televisiespel. We bevinden ons in een dystopische setting waarbij bedenkelijk entertainment de arme massa moet sussen.

Als de held op de sympathie van de kijker kan rekenen, ligt dat aan de banale heroïek en het zieke-kindjes-sentiment waarmee de makers de protagonist gelaagd willen maken. De pogingen om met dit rebelse relaas voor enige anarchie te pleiten, worden opgeofferd voor plat vermaak en grappig bedoeld bloedvergieten.

Gemakzuchtige plooit deze actiedrab zich naar Hollywoodconventies

Zo krijg je een erg flauwe, weinig strak vertelde en amper opwindend actiespektakel dat zich gemakzuchtig plooit naar Hollywoodconventies. Is dit een Edgar Wright-film?

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de