Sherlock Holmes: A Game of Shadows

Het best vermakelijke Sherlock Holmes wordt door dit obligaat aandoende vervolg eigenlijk gedevalueerd. De opgedrongen sequel slaagt er immers niet in een originele invalshoek te vinden, schotelt de kijker dus meer van hetzelfde voor en dat werpt zelfs zijn schaduw over zijn voorganger.

Deze keer maakt Moriarty zijn opwachting, een machtsgeile geleerde die als grote nemesis van Holmes geldt. Hoewel de schurk zijn hand niet omdraait voor moord, daarbij Holmes een dierbaar iemand ontnemend, lijkt de speurder de strijd vooral als een leuke uitdaging te zien, zelfs al verknoeit hij daarmee de huwelijksreis van dokter Watson. Van echt detectivewerk is trouwens weinig sprake. Game of Shadows manifesteert zich nadrukkelijk als een actiefilm dus vallen er vooral klappen, ontploft er hier en daar een gebouw of trein en beperkt het onderzoek zich vooral tot verkleedpartijen en achternagehol.

De kijker wordt echter de indruk gegeven een immens complexe, uitgekiende en ernstig onderbouwde plot te moeten doorworstelen. Er is vanalles aan de hand met telegrammen, codes en formules, maar dat wordt ons allemaal nodeloos ingewikkeld geserveerd. Het is duidelijk ook van ondergeschikt belang. Regisseur Guy Ritchie wil vooral dat de film uitmunt in actie en pakt dus weinig efficiënt uit met al zijn gekende visuele vondsten. De slow-motions die aan The Matrix doen denken en het volgen van suizende projectielen die hij in onder andere Snatch effectief hanteerde, doen echter gedateerd aan en kunnen niet verhullen dat deze prent een simplistische aaneenschakeling is van gevechten en achtervolgingen. Vervelend in plaats van wervelend, al kon de bosscène ons wel bekoren.

Downey Jr. drijft zijn vertolking op de spits. Het laconieke waarmee hij Holmes in de eerste film vertolkte, wordt daarmee uitgehold tot iets wat je moeilijk een echte vertolking kunt noemen. Holmes begint op die manier trouwens sterk op Tony Stark uit Iron Man te lijken en misschien wel op nog tal van andere Downey-personages. Jared Harris (uit onder meer Mad Men) maakt van Moriarty een doorsnee booswicht, maar zijn vertolking is eigenlijk te genuanceerd voor dit soort films. De uitvergrote opzet, waarbij de karikaturen worden ogezocht, had gerust een acteur kunnen gebruiken die op de rand van de overacting kan balanceren. Een Rhys Ifans of Robert Carlyle bijvoorbeeld. Stephen Fry in zijn blootje als de broer van Holmes had voor ons verder ook niet gehoeven en het Amerikaanse debuut van Noomi Rapace (Lisbeth Salander uit Millennium) is zo onbetekenend als de film zelf. Geenszins elementary.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de