Son frère

De paar personages in deze prent worden in een gigantisch Parijs ziekenhuis, op een naaktstrand of in hun flat door de camera dicht op de huid gezeten. Hun gezicht wordt vaak van dichtbij gevolgd. We volgen we het ziekteverloop van Thomas, die zijn broer Luc jaren niet meer heeft gezien en hem onuitgesproken vraagt te blijven tot hij sterft. De moeilijke, sowieso verdoemde toenadering tussen de twee krijgen we niet-chronologisch te zien. Het scherm meldt af en toe in welke maand we ons bevinden. Dat is meer dan een gimmick. In de dooréénhaspeling van maanden ontwaaieren zich motieven en twijfels van de van elkaar vervreemde kinderen uit hetzelfde gezin, de één hetero en de andere homo, de één gezond en de ander stervend. Maar allebei worstelend met verwijten, met een relatie, met de ontmenselijkende sfeer van het ziekenhuis, met elkaar.

Patrice Chéreau, één van de sterkste Europese 'art et essai'-cineasten van het laatste decennium, was anno 2003 bepaald aanwezig op de eerste dagen van het Gentse filmfestival. Niet alleen speelt hij een sterke rol in Michael Haneke's 'Le Temps du Loup'. Ook kwam de man deze film voorstellen, die hem in Berlijn een zilveren beer voor regie opleverde. Niet moeilijk te zien waarom. Uitgekiende kaders, visuele details, intelligente psychologie. En typisch voor de man die er bij 'Ceux qui m'aiment prendront le train' in slaagde een emotioneel nummer van Portishead niét tacky maar stijlvol met zijn beelden te integreren: het nogal pathetische nummer van Marianne Faithfull in een arrangement van Angelo Badalamenti dat als enige muziek twee keer wordt herhaald, wérkt. We zien een andere auteur niet zo vlug dergelijk makkelijk mis te lopen elementen gebruiken. Chéreau's cinema is klasse.

Dat de Gouden Beer voor beste film er deze keer niet inzat -hij verguldde zijn nominatie niet maar kreeg de prijs wel in 2001 voor 'Intimacy'-, dan ook weer goed te begrijpen. 'Son Frère' is wel even intimistisch als die laatste maar even indrukwekkend wordt het nooit. Razend interessant als de uitgangspunten zijn, slepen de dialogen soms. De vraag of je houding tegenover je ziekte die beïnvloedt, wordt daarbij iets te expliciet geponeerd. Misschien was dat de bedoeling en draait de prent meer nog rond de simpele waarheid dat jouw houding tegenover je broer je perceptie op die vreemde man verandert. Wij hadden graag nog wat meer invalshoeken gezien.

Maar dit is hoe dan ook sterk in beeld gezet en pakkend drama. Bovendien bewijst Chéreau opnieuw dat hij een schitterend acteursregisseur is. De koppen die we ons uit 's mans oeuvre herinneren -waarvan sommigen in 'Son Frère' weer passeren- kunnen worden aangevuld met de dokteres -een vrouwelijke kenau van formaat- en de plots in woede uitbarstende vader. Todeshini had ons minder beet. Maar de genoemde koppen en de grauwe realo-passages van een full-body scheerbeurt-met-tondeuse of van een jonge kerel die zijn operatie-angsten uithuilt, die zullen we niet licht vergeten.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de