Spider-Man: No Way Home

Spider-Man: Far From Home, Spider-Man: Homecoming, Spider-Man: No Way Home: de titels wijzen al op de onderlinge inwisselbaarheid van de films binnen de tweede reboot, die zich eigenlijk al amper weet te onderscheiden van de eerdere reeksen of andere Marvelproducties. Er is bij elk van die films amper sprake van enige eigenheid. De tweede Spiderprent was dan ook nog eens zo abominabel dat we bij voorbaat vermoeid naar No Way Home trokken. We kunnen gelukkig stellen dat wat opnieuw een erg futiele, veel te lange en bij momenten pover in beeld gezette popcornprent is, toch voor wat amusement zorgt.

Peter Parker zoekt hulp bij Dr. Strange. Nu de hele wereld zijn identiteit kent, staat zijn bestaan op zijn kop en misschien kan de dokter dat verhelpen? Maar de wijsneuzigheid van Parker verstoort het hele proces en voor je het weet belanden we in een multiversum waarbij slechteriken uit andere Spiderfranchises in deze film terechtkomen. Dat is best een aardige vondst, die ook nog een leuke verrassing met zich meebrengt en enkele fijne acteurs samenbrengt, maar kan dit verklaren dat deze comicverfilming enerzijds enorm gehypet werd, vervolgens uiteraard een rinkelend kassucces werd én de film ook nog eens bedolven wordt onder positieve reacties?

Het is een ons een groot mysterie wat deze Spiderprent zo bijzonder maakt

Want eigenlijk is deze actieprent niets meer of minder dan wat ook de vorige waren, en bij uitbreiding ook tal van andere Marvelstalpaarden: banaal popcornvertier, opgebouwd uit uit zijn voegen barstend spektakel, enige tragiek en kinderlijke humor. Dat stellen we met alle liefde voor elk genre. Wat maakt dus deze Spideraflevering zo bijzonder? We hebben ons als een filmmaagdje opengesteld maar buiten wat verstrooiing op zeker niveau, hebben we geen greintje magie gevoeld.

Dit is nog altijd veel meer een product dan cinema, en zoiets in de IMDB-top 20 zien prijken tussen The Matrix, Fight Club, Inception en Goodfellas is eigenlijk beschamend. Laat ons maar niets concluderen over deze generatie filmfans maar laat ons vooral hopen dat al deze wellicht jeugdige en overenthousiaste kijkers zich ooit echt aan topfilms gaan wagen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de