Train Dreams

A Man Who Forgot to Die, zingt Nick Cave op de soundtrack van deze Netflixproductie. Het had een andere titel kunnen zijn voor Train Dreams, een melancholische relaas van een door het lot getroffen man die zijn hele leven tracht te doorgronden wat de bekentis is van alles. Zijn zoektocht naar enige verbinding is treffend, zachtmoedig, aangrijpend op kleine schaal.

De houthakker Robert heeft een eenvoudig leven voor ogen. Maar het bestaan laat zich niet leiden. Wat hem overkomt is nu weer innemend, dan weer tragisch. Mensen, plaatsen en gebeurtenissen bepalen mee zijn beleving. Het levert mooie, oprechte taferelen op, maar deze romanverfilming geeft lang niet prijs hoe gelaagd het boek is. Je voelt dat personages en gebeurtenissen vereenvoudigd worden ten dienste van de plot.

Visueel en muzikaal gaat Train Dreams voor een aandikking die de vertelling wel ten goede komt. De natuur wordt imposant gevat in poëtische beelden, de soundtrack wil benadrukken hoe betekenisvol de gebeurtenissen zijn, al dan niet enkel voor de protagonist - die door Joel Edgerton mooi neergezet wordt.

Een levensverhaal dat schippert tussen sentiment en poëzie

Terrence Malick-light, klonk het hier en daar. Maar de bekender wordende filmmaker Clint Bentley lijkt toch een meer geaarde, maar ook meer sentimentele verteller.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de