Weapons

Zach Cregger manifesteerde zich met Barbarian als een horrorregisseur om in de gaten te houden. Met het oncomfortabele Weapons bevestigt hij grandioos.

Niet dat dit beangstigende relaas over de verdwijning van 17 kinderen die allemaal in dezelfde klas zitten, zo verrassend of vernieuwend is. Weapons vertelt in se een nogal klassiek kampvuurverhaaltje dat je best creepy mag noemen maar dat daarom nog geen overtuigend horrorfeest biedt. Het is echter de slimme wijze waarop de cineast dit relaas brengt, die de kijker op het puntje van zijn stoel houdt.

Zo kiezen de makers voor een versplinterd narratief, waarbij we enkele gebeurtenissen meemaken vanuit verschillende standpunten. Op die manier wordt een puzzel gelegd waarvan weliswaar niet elk stuk even boeiend is - politieagent Paul zorgt voor een dip in het verhaal - maar waarvan je wel het totaalbeeld wil zien. Dat enkele momenten bijzonder akelig zijn, helpt de focus. Zo bekruipt Weapons je langzamerhand en ervaar je dit steeds grimmiger en bloederiger wordende mysterie met groot genoegen. Alle lof voor het ritme van deze film: er moet veel verteld worden, maar terwijl het onheil toeneemt, verliest de maker nergens de controle.

Heerlijk gruwelijk kampvuurverhaaltje vol akelige taferelen

Cregger weet zijn camera dan nog eens overdacht te plaatsen en zorgt zo ook met zijn beeldtaal voor betrokkenheid en intensiteit. De fijne cast brengt personages tot leven die geen van allen echt stabiel of sympathiek zijn. Het gebrek aan echte helden, houdt de spanning hoog: elk personage kan zo ten prooi vallen aan een wispelturig kwaad.

Ook al blijkt de afloop van het verhaal vrij conventioneel, de finale vormt nog een heerlijk stukje gruwel. Cregger is nog geen Jordan Peele of Ari Aster maar kan zich alvast meten met Osgood Perkins (Longlegs).

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de