In Good Company

Genre: Romantische Komedie | Duur: 1u49 | Release: 1 Juni 2005 | Land: | Regie: Paul Weitz | Cast: Selma Blair, David Paymer, Scarlett Johansson, Tophter Grace, Dennis Quaid

Dan Foreman (Quaid) is al eeuwen chef advertising bij het tijdschrift Sports America. In de startscène van deze prent zien we hem 's morgens door zijn keuken rommelen - op een lekker wegkabbelend nummer van David Byrne. Hij hoort op de radio dat zijn tijdschrift door een andere mediagroep is overgenomen én vindt in de vuilbak een gebruikte zwangerschapstest terug. Van zijn dochter (Johansson), of van zijn vrouw? Het wordt niet Dans enige probleem de komende dagen, want de nieuwe bazen beslissen ook nog eens dat hij dan wel niet wordt ontslagen, maar in zijn functie wordt vervangen door een vijfentwintigjarige yup. Die jonge ambitieuze etter, Carter Dureya, is zielsgelukkig maar ook razend zenuwachtig om zijn nieuwe job aan te vatten. Terwijl hij de werknemers in het bedrijf aan zijn kant probeert te krijgen, verlaat zijn vrouw hem-na zeven maanden huwelijk. De twee mannen hebben dus zo elk hun besognes maar ze zullen moeten samenwerken; willen of niet.



Hoewel elke studio dat wel zou willen, blijkt het niet erg evident een intelligente feelgood movie voor de hele familie te maken. De gebroeders Weitz, makers van het niet bepaald in bovengenoemde categorie te klasseren American Pie, slaagden daar wél in met het glossy maar bitterzoete About a boy. Krek het soort film dat je zonder schaamrood op de kaken met je nichtje van dertien kunt kijken zonder dat één van jullie zich verveelt -en zonder dat alle grappen of dubbele bodems haar klasgenootjes als doelpubliek hebben.



Paul Weitz slaagt met zijn solo regiedebuut in éénzelfde klassetoer. Enerzijds vertoont In Good Company de aan het genre inherente mankementen - de prent leunt soms op wel héél evidente jokes en sjokt zich behoorlijk traag vooruit. Om bepaalde scènes wat ritme te geven staat er wat softrock genre Counting Crowes light op de geluidsband -alsof men bij de montage besefte dat personages over straat zien lopen niet altijd interessante cinema oplevert.



Maar anderzijds is er het slimme script -ook al van de hand van Weitz. Door enkele leuke dialogen, milde kanttekeningen bij corporate America en bij generatieconflicten, verheft dit mainstreamproduct zich als vanzelf lichtjaren boven het niveau van ook op alle leeftijden mikkende gedrochten als Along came Polly of Meet the Fockers.



Uiteindelijk zijn het de acteurs die er voor zorgen dat het goed vertoeven is in de cinemazaal bij deze prent. Johansson krijgt niet erg veel te doen, maar is charmant als altijd. Dennis Quaid en Topher Grace, die trouwens te zien zal zijn in Spider-Man 3, zijn beiden simpelweg outstanding. Zij geven gewicht aan de lange scènes in dit rustig voortkabbelend mainstream filmpje, dat je zowel met hen doet meeleven als om hen doet lachen. Sterk!