Wild Romance

Toen ons ter ore kwam dat de intussen toch wat monotone biopic-hype zijn intrek had genomen in wat Patrick Duynslaegher als één van de meest afilmische landen op deze aardkloot bestempelt, sloeg de schrik ons spontaan om het hart. Op 5 november 2006 was het immers zestig jaar geleden dat Herman Brood voor het eerst het levenslicht aanschouwde. Naar aanleiding van deze verjaardag besloot Nederland haar nationale knuffeljunk die vijf jaar geleden het tijdelijke voor het eeuwige inwisselde door van het Amsterdamse Hilton te springen, met een postuum eerbetoon te bedenken. Wild Romance, naar de gelijknamige band waarmee hij zijn grootste successen boekte, is echter uitgedraaid op een zielloos, psychologisch weinig diepgravend portret.

Regisseur Jean van de Velde volgt immers het gangbare stramien van de traditionele biopic, waarvan er in Hollywood aan zowat elke vergane rockglorie al een gewijd is en lijkt zich op geen enkel moment in te spannen om de conventies van het genre te doorbreken. De enige noemenswaardige discrepantie tussen het conformistische Wild Romance en zijn illustere Amerikaanse voorgangers (Ray, Walk The Line, om er maar twee uit te pikken) is dat Broods levensschets slechts op een half decennium focust. Al valt hiervoor een plausibele verklaring te vinden: in 1979, het jaar waarin de film eindigt, was Brood reeds zo uitgeblust, zwaarmoedig en gedesillusioneerd door het faliekant mislukken van zijn langverhoopte Amerikaanse tournee, dat zijn carrière eveneens op sterven na dood was. Voor het overige hebben de scenaristen, die het volgens insiders niet nagelaten hebben zich aan schromelijke overdrijvingen te bezondigen, zich bediend van nagenoeg alle stereotypes van het genre: van de gezwinde doorbraak, over de seksuele escapades, het drank- en drugsmisbruik en de flashbacks naar Broods kindertijd, tot zijn roemloze teloorgang. Wild Romance is niet meer dan oude wijn in nieuwe zakken.

Sam Roggen Helemaal (niet) akkoord? Lees de