Alatriste

Voormalig oorlogscorrespondent Arturo Pérez-Reverte is zo'n beetje de Gabriel Garcia Marquez van Spanje: miljoenen Spanjaarden hebben zijn boeken verslonden en niemand minder dan de grote Polanski waagde zich aan een verfilming van een van z'n thrillers. Met een desastreus resultaat tot gevolg. Onze webmaster mag The Ninth Gate dan destijds wel met drie sterren hebben bekroond, geloof er niets van: de prent stinkt nog harder dan een rugbyteam met buikloop. Ergens jammer, want Revertes werk spreekt wel degelijk tot de verbeelding. Het kon dus niet uitblijven dat een Spaanse regisseur zich zou wagen aan een verfilming van Revertes romanserie rond Alatriste, een antiheld van de Tachtigjarige Oorlog. De in Argentinië opgegroeide ?en dus perfect Spaanssprekende? Deen Viggo Mortensen mag als vedette en vooral publiekslokkertje schitteren in de eerste echte Spaanse blockbuster. En, vraagt u nu: is Alatriste zo een van die films die je moet gezien hebben, een prent waar bij wijze van spreken je leven en zaligheid van afhangt? Wel, dat hangt er volledig van af waar u de volgende weken op vakantie gaat.

Mortensen speelt dus de titelfiguur Alatriste, die in de romanserie als huurling met alle historisch onderlegde intriges en uitwassen van het zeventiende-eeuwse Spanje te maken krijgt. Een verdere poging tot samenvatting zou ons te ver leiden, alsof je door de bomen zelfs het Regenwoud niet meer ziet. Regisseur en scenarioschrijver Agustín Díaz Yanes stak met deze verfilming immers flink zijn nek uit: hij kreeg niet alleen het grootste budget uit de Spaanse filmgeschiedenis ter beschikking, hij probeerde ook vijf boeken in één scenario te vangen. Met dat laatste mist hij op narratief vlak alvast volledig zijn doel: ondanks de fraaie locaties, de sterke acteurs, de mooie kostuums en de soms barokke beelden van prachtige tableaux vivants bezwijkt Alatriste als een obees aan een overdaad aan verhaallijnen. Net dat ene puntje van kritiek doet de film finaal struikelen: anders dan bij Kubricks geniale Barry Lyndon, blijft Alatriste als film niet overeind en zit je overwegend naar oorlogs-, spektakel- en romantische scènes te kijken die an sich wel prachtig zijn, ze zijn als steentjes in een rivier ingebed in een film die veel te traag ?en vooral: veel te lang? stroomt.

Alatriste valt derhalve alleen aan te raden voor K.U.T.-lezers die met vakantie naar Spanje trekken. Neem het van ons op een briefje: zelfs met een vergrootglas bespeur je geen Spanjaard die niet ?misschien zelfs voor een stukje terecht? onverdeeld trots is op deze megaproductie, een film die zich voor de rest van de wereld toch vooral laat bekijken als een omgevallen boekenkast. Desalniettemin: een gouden tip voor als u wil aanpappen met die moordgriet van een Spaanse Erasmusstudente.

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de