Shall We Dance?

Kent u dat boek van Anne Geddes vol foto's van Celine Dion en haar nageslacht, bij voorkeur in bloempot of plant? 'Miracle, a Celebration of New Life' heet het en het is een knap staaltje van hoe een beetje vakmanschap en een behoorlijke portie commercieel inzicht kunnen leiden tot een waarlijk weerzinwekkend resultaat. Ook Shall We Dance begeeft zich op dat glibberige pad, maar gaat net niet helemaal op zijn bek.

De Celine in Shall We Dance heet Jennifer Lopez, maakt draaglijker muziek, meet zich een pak meer street credibility aan, heeft heel wat voluptueuzer vormen, maar begint toch ook danig op het systeem te werken. De verzekerde kont from the block lijkt te acteren voor een publiek bestaand uit achtjarige meisjes met een mentale achterstand. En tóch schijnt haar oeverloze pretentie los door die façade van kwetsbaar vrouwtje met breekbaar stemmetje.

Ook Shall We Dance beschikt over een gegarandeerd tot 'oh wat lief' - zuchten leidend element. Geen baby deze keer, maar een al even knuffelbare Gere. Een vakman uiteraard en al meermaals zijn kunde bewezen in romantische komedies. Pak en das aangetrokken, haartjes in de plooi, de o zo typerende oogjes toegeknepen en hup, we zijn vertrokken voor dik anderhalf uur Gere in automatische piloot. Past perfect bij het scenario, dat geen enkele verrassing in petto heeft buiten het feit dat het gebaseerd is op een Japanse blockbuster uit 1996.

John Clarke (Gere) neemt elke dag de trein naar het werk. Op een dag ziet hij zo Lopez aan het raam van Mitzi's dansstudio staan. Hij volgt zijn gevoel en is nog voor hij het weet ingeschreven voor een cursus kamerdansen. Hoewel Lopez niet geïnteresseerd blijkt, blijft hij naar de les gaan. En voorwaar! Clarke blijkt een puik danser! En leeft helemaal op dankzij wals en tango! En zijn vrouw (Sarandon) dan?! Die begint dingen te vermoeden! En stuurt er een privé-detective (Jenkins) op af. De rest wil u waarschijnlijk zelfs niet weten. Maar eigenlijk weet u het toch al. De plot is trouwens slechts een excuus voor glitterende dansscènes en ruim op tijd aangekondigde romantische momenten.

En de Anne Geddes van dienst? Wel, regisseur Peter Chelsom heeft dan wel het walgelijke Serendipity op zijn palmares, hij is nog lang niet zo'n begrip als Geddes. Een mens kan ook niet alles hebben in zo'n vergezochte vergelijking. Shall We Dance is bovendien niet helemaal ongenietbaar. Het fluwelen licht, de algehele glossiness en de vloeiende montage doen bijna irreëel aan en passen uitstekend bij de oppervlakkigheid en zielloosheid. Tevens is er naast het bijna amusante kindertoneel van Lopez, behoorlijk acteerwerk van Gere en Sarandon. Gere is Gere en doet dat goed. Niet dat je ook maar één moment gelooft dat hij nog moet leren dansen. De slapstick tijdens de danslessen legt bovendien een nijpend gebrek aan komisch talent bloot. Iets waarover Stanley Tucci -als advocaat met een onder massa's make-up en pruik verborgen talent voor latin dancing- als enige wel blijkt te beschikken.

Benjamin De Cleen Helemaal (niet) akkoord? Lees de