The Upside Of Anger
Genre: Drama
| Duur: 1u58 | Release: 14 September 2005 | Land: | Regie: Mike Binder | Cast: Joan Allen, Kevin Costner, Keri Russell, Evan Rachel Wood, Erika Christensen, Mike Binder, Alicia Witt, Dane Christensen
Wat zich aan lijkt te kondigen als een misschien behoorlijk, maar routineus en typisch melodrama, blijkt gaandeweg een zeldzaamheid te zijn: een Amerikaanse film voor en over volwassen. The Upside of Anger is een verrassende voltreffer.
Joan Allen speelt Terry Wolfmeyer, een moeder van vier dochters die door haar echtgenoot in de steek werd gelaten. Deze zware klap stuurt haar vaak half dronken, maar ook met nijd door het leven. Energie om naar andere emoties te grijpen, vindt ze niet en Terry is dan ook verre van aangenaam gezelschap. Haar dochters kunnen er mee leven en hetzelfde blijkt voor buurman Denny te gelden, een ex-honkbalster die gezapig door het leven struint en af en toe een glas met Terry drinkt. Hij blijkt zich thuis te voelen bij de Wolfmeyers, ook al zit de razernij in een klein hoekje.
'The Upside of Anger' is opgebouwd als een veelgelaagde roman. Het verhaal in één zin samenvatten of domweg stellen dat alcoholisme het bepalende thema is, zou de prent oneer aandoen. Er zijn in de eerste plaats de mooi geschetste personages. Regisseur Binder (die in de film ook de rol van de slinkse Shep speelt) bedient zich niet van stereotiepen, maar neemt rustig de tijd om iedereen te introduceren. Zo bouwt hij rond elke dochter een subverhaaltje op, zonder uit het oog te verliezen dat Terry het belangrijkste personage is. Niet alleen haar ingehouden dronkenschap, ook haar onverzettelijkheid en dwingende aanwezigheid kenmerken haar. Enkel het beste is goed genoeg voor de meisjes, maar wie beslist wat het beste is? Haar scherpe kritiek op Denny en haar familie maakt haar best onsympathiek, toch weet ze de kijker niet af te stoten. Zo zal uiteindelijk elk personage u bevallen, zonder dit Amerikaanse drama daar -zoals Amerikaanse drama's plegen te doen- nadrukkelijk naar streeft.
Daar zit de schitterende cast voor iets tussen. De vier jonge actrices die de dochters vertolken, weten allemaal iets bij te dragen aan de film. Toch zijn ze ondergeschikt aan de volwassen hoofdrolspelers. Dit is dan ook eindelijk eens een film waarin 45-plussers de show mogen stelen. Joan Allen doet dat zoals verwacht met grote klasse en gepaste nuancering. Het handboek dat Meg Ryan en Sandra Bullock hanteerden om overtuigend dronken te lijken in respectievelijk 'When a Man Loves a Woman' en '28 Days', heeft ze wijselijk links laten liggen. Een vierde Oscarnominatie voor deze ondergewaardeerde actrice, is niet onmogelijk. Maar in de rol van Denny treffen we dan zowaar Kevin Costner aan, een man van wie we dachten dat zijn hoogdagen voorbij waren. Hij is zonder twijfel de grootste verrassing van The Upside of Anger, want als de relaxte, bijzonder sympathieke Denny die als tegengewicht fungeert van Terry's boosheid, weet hij iedereen voor zich te winnen. Wat de man zo vaak gaat zoeken in zijn geliefkoosde epische rollen is een groot vraagteken als je ziet hoe genietbaar hij in een low-profile, laid-back rol kan zijn.
Naast die mooie karaktertekeningen, leeft 'The Upside of Anger' ook op door zijn vlotte, vaak zeer grappige dialogen en situaties (de surrealistische soepslurpscène is hilarisch!), de frisse onvoorspelbaarheid en de spanningsboog die ontstaat door de film te laten aanvangen met een begrafenis. We zullen immers pas aan het eind weten wie er dood is. De sterkte zit hem dus in wat de regisseur niét in zijn film heeft gestopt: stroperigheid, overdreven dramatiek en een clichématige afwikkeling van de plot. Zelfs de dronkenschap van Terry geeft godzijdank nooit aanleiding tot hysterische scènes vol verwijten, die je bij zo'n familiedrama zou verwachten.
Binder vertelt zijn verhaal dus volgens een geheel eigen patroon en schippert zo heerlijk tussen drama en komedie. De plotwending die The Upside of Anger naar het einde toe opvoert, zal sommigen niet bevallen, maar door al het voorafgaande in een ander daglicht te plaatsen, worden de personages emotioneel gestript.
Met dit volwassen drama, dat zijn genre lichtjes overstijgt en een extra dimensie toevoegt aan een heel gewoon verhaal, weet Hollywood ons te plezieren waar we het niet meteen verwacht hadden. Zo lusten we er nog wel enkele.