Three Times

Genre: | Duur: 00 min. | Release: 1 Januari 2006 | Land: | Regie: Hou Hsiao-Hsien | Cast: Shu Qi, Chang Chen

1966, Kaohsiung: de tijd van liefde.
Chen heeft een affaire met May die in het biljartcafé werkt. Wanneer hij de volgende keer op verlof is blijkt ze daar niet langer te werken. De rest van dit eerste luik volgen we Chen tijdens zijn lange en moeizame zoektocht naar zijn geliefde. Een soundtrack van weeïge jaren zestig muziek dompelt het geheel in een waas van nostalgie, een beproefd stijlelement van Wong Kar-Wai dat ondertussen door tal van andere regisseurs werd opgepikt. Een betere vertaling van de oorspronkelijke titel is overigens The Best of Times en die bevindt zich volgens Hou nergens anders dan in onze herinnering.

1911, Dadaocheng: de tijd van vrijheid.
Taiwan onder de Japanse bezetting. Qi is een courtisane die haar enige kans om vrijgekocht te worden ziet voorbijgaan aan een zwanger meisje. Haar meester waar ze een diepe liefde voor koestert is meer geïnteresseerd in de revolutie en kan wegens zijn principes niet ingaan op haar vraag om haar als tweede vrouw te nemen. De melancholie van het eerste deel wordt ingeruild voor tragiek. Het hele verhaal speelt zich binnenshuis af wat erg claustrofobisch aandoet. Er wordt ook niet gesproken maar, zoals in de stille film, gebruik gemaakt van pancartes. De afwezigheid van diëgetisch geluid en gesproken dialoog in combinatie met de vloeiende camerabewegingen geven de indruk dat de personages als geesten door het grote huis zweven, silhouetten die geen controle hebben over hun eigen lot.

2005, Taipei: de tijd van de jeugd.
Het laatste luik volgt het fatale verloop van een ménage-à-trois in het hectische Taipei en neemt een bij de generatie Y passende chaotische beeldtaal aan. Hou's visie op de moderne informatiemaatschappij lijkt niet erg optimistisch, de communicatie via sms en e-mail leidt eerder tot miscommunicatie en door computer? en gsmdisplays herhaaldelijk in close-up in beeld te brengen brengt hij de afstandelijkheid en onpersoonlijkheid van deze media naar voren, in scherp contrast met het tactiele en esthetische aspect van de brief die in de twee vorige perioden het centrale communicatiemiddel was tussen geliefden.

Drie verhalen, drie perioden, drie keer dezelfde hoofdacteurs. Zuiver narratief kunnen de verhalen los van elkaar gezien worden, maar de liefde en de beleving daarvan doorheen de geschiedenis vormen de rode draad, elk tijdperk heeft zijn eigen gedragingen, codes en regels die het liefdesverhaal mee vormgeven; ondertussen schetst Hou een fragmentarische geschiedenis van het turbulente eiland Taiwan. De elliptische en niet-lineaire vertelstijl maken het de kijker niet altijd makkelijk, vooral de revolutionaire kwesties in deel twee blijven wat onduidelijk voor een niet-ingewijde maar worden ook bewust aan de zijkant van het verhaal gehouden. Niet de actie primeert maar het uitvergroten en uitrekken van de affectieve dimensies van een beweging, een geste, een lach. Hou is overigens wel gekend voor de 'traagheid' van zijn films (The Puppet Master, Millenium Mambo), zijn naam wordt niet voor niets vaak in een adem met die van Tarkovsky genoemd. Liefhebbers van adrenaline blijven dus best thuis maar wie tegen een stootje traagheid en soms zelfs wat verveling kan, zal het zich niet beklagen.