Scoop

Het is een beetje schrijnend dat Woody Allen vorig jaar met Match Point zijn beste film sinds het asgrauwe Crimes and Misdemeanors draaide. Hij was immers nog nooit zo zuinig omgesporingen met de typische Allenismen (neurotisch geneuzel, uitgerangeerde schrijvers die worstelen met een writer?s block en nihilistische voetnoten). Was het het Londens briesje waardoor Allen een bocht van 180 graden maakte in zijn unieke, zij het nogal homogene oeuvre? Of was Match Point een pure gelukstreffer, een bal die aan de juiste kant van het net viel, zoals een van de personages keurig stelde. Neen, dat Woody Allen wel degelijk zijn tweede adem heeft gevonden in Londen, blijkt uit Scoop, een frisse komedie die opnieuw Allens meest geraffineerde komedies voor de geest haalt.

Johansson speelt Sandra Pransky, een overambitieuze studente journalistiek die uit het hiernamaals een tip krijgt over de beruchte 'Tarotkiller', een seriemoordenaar die enkele jaren geleden lelijk huis hield langs de Londense Thames. Samen met de goochelaar Splendini (Allen) gaat ze tot het uiterste om de zaak verder uit te spitten. Verschillende sporen leiden haar in de armen van de rijke aristocraat Peter Lyman (Jackman), maar zo'n charmante teddybeer kan toch onmogelijk een gevreesd moordenaar zijn? Of toch?

Hoewel Scoop opnieuw meer flirt met het werk van de gebroeders Marx dan met de plompzware noodlotdrama's van Dostojevski, verkent de zeventigjarige jood op komisch vlak nieuw terrein. Het neurotisch geneuzel van weleer vervangt de regisseur door spitse oneliners die zijn verleden als stand-up comedian verraden. Want hoezeer hij ook Scarlett Johansson bejubelt als zijn kersverse muze, Scoop is in de eerste plaats Allens film. Als de hyperactieve magiër op leeftijd levert hij het verbale vuurwerk, waarvan we al enkele jaren het spoor bijster waren ("I don't need to work out. My anxiety acts as aerobics").

Allen maakt nooit genrefilms, hij maakt genrefilms met een kwinkslag. Zo maakt Scoop van bij de meet duidelijk geen klassiek moordmysterie te zijn. Doden keren na een woordwisseling met Pietje de Dood terug naar het aardse leven en de detective in kwestie is geen in sigarettenrook gehulde Dashiell Hamett personage, maar een sympathieke stuntel. Scoop puurt zijn kracht vooral uit de wisselwerking tussen Allen en Johansson. Hun gebekvecht levert een handvol aanstekelijke scènes op en herinnert aan de komische woordwisselingen tussen Allen en Diane Keaton.

Allen heeft aan het begin van de 21ste eeuw zichzelf misschien liggen plagiëren met Anything Else en Hollywood Ending, maar voor elke stinker levert hij gelukkig ook een voltreffer af. Want wat Match Point betekende voor de dramatische Allen, betekent Scoop voor de komische Allen: een herbronning en een bewijs dat de gebrilde New Yorker de uitputting nog lang niet nabij is.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de