The Wicker Man

Elke filmfan heeft vast met plezier de cult-klassieker The Wicker Man bekeken, een heerlijk creepy combinatie van een complotthriller, een horrorprent en -de opzet volgens de lichtjes geschifte regisseur Robin Hardy- een folkmusical. Neil LaBute, een filmmaker die veelbelovend begon (In the Company of Men, Your Friends and Neighbors) maar nu al een tijd alle inspiratie kwijt is, komt met een overbodige, weinig subtiele remake aanzetten. Meer zelfs, de nieuwe The Wicker Man is een miskleun van formaat.

Nicolas Cage speelt de getraumatiseerde en medicijnen slikkende politieman Edward Mallus. Wanneer zijn ex-vriendin zijn hulp inroept omdat haar dochtertje verdwenen is, komt Edward op een eiland terecht waar alle macht in handen van vrouwen is en de bewoners heidense rituelen voltrekken. Edward bijt zich vast in de zaak, maar op het eiland lijkt niemand iets te willen lossen.

In de originele film -uit 1973- was het hoofdpersonage een puriteinse katholiek die seks voor het huwelijk afzwoer en zwaar geschokt raakte door de confrontatie met naakt ronddansende kamermeisjes, vruchtbaarheidsrituelen, in het openbaar copulerende stellen en suggestieve liedjes. De nieuwe Edward draagt geen sporen meer van religieus fanatisme, maar is gewoon een onnozele freak met een trauma en een bijenallergie. Cage's poging om Edward's waanzin geleidelijk aan te laten toenemen, gaat dan ook compleet de mist in. Jammer, want eigenlijk is hij wel goed gecast. Maar de opbouw van de personages stelt niets voor en dat wordt door de gechargeerde dialogen en slecht geënsceneerde situaties alleen maar erger. Ellen Burstyn, die de genietbare Christopher Lee uit het origineel vervangt als het hoofd van het eiland, bakt er ook al niets van, net als de rest van de nochtans interessante cast. De ooit hemelse Leelee Sobieski lijkt zelfs alle gevoel voor acteren kwijt te zijn. Terzijde: de sterke gelijkenis die deze actrice ooit vertoonde met Helen Hunt, heeft ze ingeruild voor de présence van een jonge Jodie Foster. Nu het talent nog.

LaBute heeft zijn acteurs dus schijnbaar compleet genegeerd. Daarnaast heeft hij alles wat maar enigszins onconventioneel te noemen valt, geschrapt en laat hij de film op oppervlakkige thrillerelementen steunen. De geheimzinnigheid ligt er het hele verhaal door zo dik op, dat je als kijker al snel geïrriteerd raakt. Bovendien is ook alle logica en geloofwaardigheid zoek. Het ergst is wel dat deze versie ook op een gewijzigde plot blijkt te steunen, die zo banaal, ridicuul en plat is dat het de film compleet de dieperik in helpt en aldus helemaal geen eerbetoon aan, maar een aanfluiting is van het origineel. Alle originaliteit, gekte, mysterie en frivoliteit van het bronmateriaal is verdwenen en wat overblijft is een soort opgewarmde prut die nergens naar smaakt.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de