The Dead Girl

Dit psychologisch drama met een veelbelovende cast oogt als zo'n typische goedgemaakte independent, in de aard van Things You Can Tell Just By Looking at Her of Nine Lives, allebei interessante films waarin verhalen over vrouwen aan elkaar geregen worden. Maar cineaste Karen Moncrieff, die ook het scenario schreef van deze film, weet in tegenstelling tot Rodrigo Garcia geen interesant geheel te maken van het in vijf hoofdstukken vertelde The Dead Girl.

Elk hoofdstuk van dit relaas staat in verband met de dood van een jonge vrouw, maar verder zijn er narratief geen verbanden. Thematisch gezien wel. Eenzaamheid en droefenis kenmerken de vrouwelijke hoofdpersonages van elk verhaal. Allemaal hebben ze op een of andere manier iemand verloren en komen ze tot een daad die hen als mens herdefinieert. Zo is er Arden, een jonge vrouw die getiranniseerd wordt door haar bejaarde moeder. Zij treft op een veld het toegetakelde lichaam aan waarvan sprake is in de titel en verwittigt de politie. De dag daarop gaat ze verrassend genoeg in op de avances van een louche uitziende supermarktbediende.

In een tweede verhaal maken we kennis met Leah, een studente pathologie die het lichaam van het vermoorde meisje op haar werktafel krijgt. Ze krijgt het vermoeden dat het om haar lang geleden verdwenen zus gaat, maar haar moeder weigert dat te geloven, bang voor een definitief einde. Na deze twee best indringende, beheerste en emotionele hoofdstukken, volgt het nogal intense, maar eenzijdige verhaal van Ruth, die vermoedens krijgt dat haar man eigenlijk een seriemoordenaar is. Vervolgens is er Melora, de moeder van het intussen geïdentificeerde meisje. Zij wil weten hoe het haar dochter de laatste jaren van haar leven vergaan is, maar dat levert geen rooskleurig beeld op. In een ietwat overbodige afsluiter volgt dan uiteindelijk het relaas van Krista zelf, het dode meisje.

Zo worden vijf portretten van beschadigde vrouwen aan elkaar gebreid, maar het is niet makkelijk deze als een geheel te zien. De hoofdstukken duren niet erg lang - de film klokt af op anderhalf uur - en je krijgt de indruk dat niet alle personages en verhaallijnen benut werden. Toch hoefde The Dead Girl niet veel langer te duren. Elk relaas komt vrij snel tot een pointe - soms slepen ze zelfs iets te lang aan - en dat wijst er uiteindelijk op dat Moncrieff blijkbaar niet zo heel veel te vertellen heeft. Nochtans is haar uitgangspunt interessant, maar de psychologische uitdieping is wat mager.

Psychologisch wat te weinig uitgediept en onvoldoende samenhangend drama

En dat ondanks het piekfijne acteerwerk van tal van doorwinterde acteurs. Vooral de Australische dames (Rose Byrne en Toni Collette, alweer het lelijke eendje van dienst) overtuigen. Uiteindelijk is het een beetje jammer dat deze mooie cast wat weinig speelruimte krijgt. The Dead Girl kan enigszins boeien en is vakkundig, met een uitgefilterd kleurenpalet zelfs bijzonder mooi in beeld gebracht. De passende indringende soundtrack creëert een juiste onheilspellende sfeer. Maar de lof die deze prent in zijn thuisland te beurt viel, wellicht vanwege zijn ernst en soberheid, is wat overdreven. Geef ons nog maar een aflevering van Six Feet Under.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de