P.S. I Love You

Flairlezeressen en andere liefhebsters van lichte lectuur hebben hem al jaren op één staan in hun lijstje van favoriete boeken: P.S. I Love You, een tranentrekker van formaat en een topper in de chicklit. Als ze van de verfilming ervan niet meer verwachten dan een melig en oppervlakkig beschouwinkje van het rouwproces van een jonge vrouw, zullen ze het best naar hun zin hebben met deze film.

Er is natuurlijk iets ontegensprekelijk pakkends aan de opzet van dit verhaal: de jonge weduwe Holly ontvangt in de maanden na de dood van haar man een resem brieven die hij schreef voor een tumor hem fataal werd. Op die manier tracht hij haar te steunen in haar rouwperiode en een leidraad voor haar toekomst te bieden. Dit gegeven baant de weg voor een schaamteloos romantisch maar helaas ook veel te klef en kunstmatig filmpje.

Regisseur Richard LaGravenese kende ooit een subtiele periode in zijn werk als scenarist en regisseur (Living Out Loud, Unstrung Heroes, voor wie dat iets zegt) maar een echte doorbraak heeft dat nooit opgeleverd. Is dat de reden dat de man met het overdreven dramatische en succesvolle Freedom Writers uitpakte en nu die aangedikte stijl vasthoudt voor deze prent? Niet dat een film niet gevoelig of hartverscheurend mag zijn - melig zelfs, bij momenten. De kunst is echter om emoties en situaties voor zich te laten spreken.

De makers van P.S. I Love You missen het talent (of de wil) om dit ontroerparcours met enige nuance of authenticiteit te brengen. Een overdaad aan sfeermuziek, nadrukkelijke gezichtsuitdrukkingen en tal van zwart-wit-situaties moeten de film vooral hapklaar maken voor de grote massa: dé vrouw, zoals die alleen in de marketingwereld bestaat. Dé vrouw zal dus lachen wanneer er zich weer een onnozele koldereske situatie voordoet en dé vrouw zal de zakdoek in de hand geknepen houden want die Holly, die heeft het verdorie niet gemakkelijk en dat zullen we geweten hebben.

De film sluit onder andere af met een reeks beelden van schoenen. En dan nog voelt u zich niet uitgebuit als consumerend vee? Ga dan maar meteen ook de soundtrack kopen, zoals uw door die marketeers beïnvloede onderbewustzijn al van plan was.

Goedkope tranentrekker die zich nadrukkelijk manifesteert als oppervlakkige vrouwenfilm

Hilary Swank - nochtans tot de zeldzame groep van dubbele Oscarwinnaars behorend - weet het niveau van deze prent niet hoger te brengen. Haar personage is flinterdun en smeekt eigenlijk om een Jennifer Garner, het soort lieflijke verschijning dat je mee het verhaal in sleurt. Ook alle andere personages blinken uit in grijsheid en irriteren bij momenten zelfs. Lisa Kudrow en Gina Gershon zijn bovendien veel te oud voor hun rollen.

Uiteraard hoeft niet alles grote cinema te zijn. Dromerig escapisme is u gerust gegund. Maar dit spektakel is net iets te goedkoop om aanvaardbaar te noemen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de