Una Semana Solos

Een week lang blijft een groep kinderen alleen thuis. Er is wel een huishoudster, maar die blijf op afstand. In de chique, streng bewaakte woonwijk in de rand van Buenos Aires, valt niet veel te beleven. Het groepje leeft zich wat uit in huizen waarvan de bewoners afwezig zijn en vult de dagen vooral met lummelen.

Cineaste Selina Murga houdt het bij een observatie. In vaak treffende beelden schetst ze het dagelijks leven van een groep verwende nesten, zonder ergens de actie te sturen en vooral zonder te oordelen. De kijker mag er het zijne van denken, maar krijgt weinig om zich in vast te bijten. De gebeurtenissen zijn triviaal en eentonig, de relaties tussen de kinderen banaal en weinig complex. Tussen de lijnen lezen we wat kritiek op hun manier van leven: beschermd, afgesloten, kunstmatig en vooral gewend aan alle comfort. Die tegenstelling wordt lichtjes benadrukt wanneer de jonge broer van de meid de groep vervoegt, maar tot echte conclusies of essenties leidt dit niet.

Una Semana Solos sleept zich aldus iets te langzaam voort en laat de kijker op zijn honger zitten. Kinderen die alleen thuis blijven, het heeft al interessantere films opgeleverd (Nobody Knows, om er maar ééntje te noemen, en eigenlijk was ook Home Alone stukken boeiender). In zijn finale lijkt een uitbarsting van vandalisme de prent naar een hoogtepunt te stuwen, maar de dramatische ingreep blijft ook daar beperkt. Authenticiteit is duidelijk het streefdoel, en de acteerprestaties van de kinderen dragen daar beslist toe bij. Maar verder is deze sociologische studie eigenlijk wat vervelend.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de