Eagle Eye

Eigenlijk laten we ze liever links liggen, het soort actievehikels als Eagle Eye, zeker als de regisseur van dienst D.J. Caruso heet. Met deze bij momenten spectaculaire actiethriller wist de man die halfslachtige prullen als Disturbia en Taking Lives op zijn actief heeft staan, ons echter behoorlijk te entertainen.

Shia LaBeouf, een door Hollywood iets te enthousiast bejubelde kerel, speelt zijn doordeweeksheid ten volle uit als Jerry Shaw, die na de dood van zijn broer plots flink in de penarie komt te zitten. Zijn bankrekening slaat tilt, hij wordt verdacht van terrorisme en krijgt vooral te kampen met behoorlijk ongewenste telefoontjes waarin een onbekende vrouw hem opdrachten geeft. Hetzelfde overkomt de jonge moeder Rachel. Als zij niet meteen elk bevel van de vrouw aan de telefoon uitvoert, dreigt haar zoon iets te overkomen. Rachel en Jerry worden aldus samen de speelbal van een organisatie die blijkbaar alle gsm- en cameraverkeer kan regelen, de verkeerslichten kan manipuleren en uiteindelijk zelfs alle technologische voorzieningen kan besturen.

Had Eagle Eye dertig jaar geleden gemaakt geweest, toen de paranoiathriller een bloeiperiode kende, we hadden kunnen spreken van een visionaire science-fictionfilm. De plot gaat er immers van uit dat de mensheid wel eens het slachtoffer zou kunnen worden van de automatisatie en overdaad aan technologie waardoor ze omringd wordt. Je kan Eagle Eye dus in een bepaalde context plausibel noemen. Vanuit die immers best aanvaardbare plot wordt een spannende en energieke reeks gebeurtenissen in gang gezet, die weliswaar bij momenten ongeloofwaardig zijn, maar de kijker wel meeslepen. Hitchcock's The Man Who Knew Too Much zou de inspiratiebron van deze prent zijn, maar waar Disturbia echt een doorslagje was van Rear Window (producer Spielberg werd zelfs beschuldigd van plagiaat), heeft deze film duidelijk een eigen karakter. Alleen jammer dat hij wel erg lang duurt.

Tot onze verbazing blijken ook de personages mooi bij te dragen aan de amusementswaarde van deze film. De acteurs komen vrij puur uit de hoek want hun personages stellen nauwelijks iets voor. Omdat er geen tijd wordt verspild aan overbodige karakteruitwerkingen of niets ter zake doende romantische perikelen, ga je net iets sneller voor de personages supporteren. De portretering van de agenten krijgt trouwens een mooie nuance, aangezien zij helemaal niet de slechterikken van het verhaal zijn. Het is in dit soort achtervolgingsfilms vaak heel anders.

Eagle Eye kan dus best een verrassing genoemd worden. Een vlotte, lekker wegkijkende popcornprent met enige bescheidenheid en een plot die zonder veel blabla op zijn doel afraast, welke bioscoopganger heeft daar niet af en toe zin in?

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de