Io sono l'amore

De intro van deze prent heeft zijn doel niet gemist. Begeleid door een orkest van nerveuze violen en blaasinstrumenten glijdt de camera traag over een besneeuwd Milaan, langs de vensters van een statig pand waar de vrouw des huizes met haar personeel de voorbereidingen voor een groots familiefeest treft. Even later zijn de gasten gearriveerd, is het duidelijk dat de grootvader van de aristocratische Recchi-clan verjaart en zijn alle leden van de familie geïntroduceerd. Opvallend is dat de camera tijdens het diner even focust op details van de inrichting, flarden van de gesprekken aan tafel worden opgevangen en voor het overige overheerst het getik van het bestek en het tafelservies. Nadat grootvader Recchi in zijn speech benadrukt dat de ‘rijkdom van de familie steunt op de fabriek’, voegt hij eraan toe dat hij een stap terugzet en dat hij de zaak aan zijn zoon Tancredi en zijn kleinzoon Edouardo overlaat.

Het textielbedrijf zal echter een subplot blijven. De protagoniste is de gastvrouw en echtgenote van Tancredi, Emma. De door saaiheid en sleur omringde schone zal voor de charmes en de passie van de boezemvriend van haar zoon vallen. Het laatste half uur van de film worden de dramatische gevolgen van deze liefde steeds meer zichtbaar.

Dat de Italiaanse regisseur Luca Guadagnino met Io sono l’amore een juweel van een film aflevert blijkt uit verscheidene zaken: de setting, de zeer detaillistische en gevoelige cameravoering, de uitmuntende acteerprestaties en een prachtige klassieke muziek. De thematiek mag dan wel zo oud als de straat zijn, de originaliteit van de uitwerking zegeviert.

Een juweel van een film

De virtuoze cameraman Yorick Le Saux laat de sensualiteit en de emoties met mondjesmaat van het scherm spatten. John Adams' muziek wisselt bombastische intermezzo's die naar de opera knipogen af met een meer ingetogen klassiek repertoire. Alle acteurs en actrices bewijzen hun rol waard te zijn, maar toch schittert er één in het bijzonder, Tilda Swinton.

Zij werd perfect gecast. Dat is geen toeval, want Swinton en Guadagnino leerden elkaar twintig jaar geleden kennen. Io sono l’amore is hun derde en ongetwijfeld tot hiertoe meest geslaagde samenwerking. Swinton overtuigt het filmpubliek van de verbondenheid van liefde en eenzaamheid. Ze beweegt zich als een vis in het water doorheen het scenario waarin moraliteit, familiebanden, gastronomie, snobisme en wellust in een met momenten ondraaglijke sfeer aan bod komen.

Vera Bras Helemaal (niet) akkoord? Lees de