Sleeping Beauty

Genre: Drama | Duur: 1u41 | Release: 18 Januari 2012 | Land: Australië | Regie: Julia Leigh | Cast: Ewen Leslie, Rachael Blake, Emily Browning

Hoewel het regiedebuut van de Australische schrijfster Julia Leigh de aanwezigheid van een slapende schoonheid en de titel deelt met het bekende sprookje, is Sleeping Beauty een film waar je je kinderen best niet mee naartoe neemt. De film is namelijk eerder een vrije adaptatie van Yasunari Kawabata's roman The House of Sleeping Beauties, waarin een man een mysterieus bordeel bezoekt waar oudere mannen de nacht kunnen doorbrengen met het verdoofde en naakte lichaam van een jongedame.

In dit geval gaat hem om Lucy, een studente die uit geldnood bijklust als proefpersoon voor medische experimenten, serveerster en luxehoertje. Via een krantenadvertentie komt ze in contact met een escortbureau dat grof geld betaalt voor meisjes die op geheimzinnige luxefeestjes opdienen in lingerie. Al snel ontdekt Lucy dat dit bureau ook een andere dienst aanbiedt, namelijk de ‘sleeping beauties’. Na het drinken van een kruidenthee valt ze in slaap om vervolgens te ontwaken zonder te weten wat er gebeurd is.

In eerste instantie ontpopt de film zich als een erotische thriller, waarbij een aantal parallellen te trekken zijn met Bunuel’s Belle de Jour of Kubrick’s Eyes Wide Shut. Maar gedurende de film wordt al snel duidelijk dat Sleeping Beauty meer gemeen heeft met Steve McQueens’ Shame. Beide films brengen een portret van seksualiteit ontdaan van enige erotiek en opwinding, waarbij plezier vervangen werd door nood. Bovendien kaderen zij hun film in een maatschappelijke problematiek, in dit geval studentes die hun lichaam verkopen om hun schulden af te betalen. En net als McQueen hanteert ook Leigh een afstandelijke, koele en observerende filmstijl, waarbij ze bijzonder spaarzaam is met camerabewegingen, zooms of cuts.

De combinatie van dit afstandelijke karakter, de opgebouwde sfeer en de presence van Emily Brown met haar melkwitte huid en tedere voorkomen als als de fragiele en passieve Lucy, is in eerste instantie bijzonder fascinerend. Het is dan ook spijtig dat het script niet wat meer aandacht gekregen heeft. Zo zijn de dialogen soms van bedenkelijke kwaliteit en kent het verhaal enkele vreemde kronkels, bijvoorbeeld de keuze van Leigh om bij de eerste keer van Lucy als sleeping beauty al prijs te geven wat er precies met haar gebeurt. Bovendien blijft de regisseuse ook bijzonder spaarzaam met uitleg of motivatie. Hierdoor verdwijnt elke vorm van mysterie voor de kijker en onderga je de rest van de film, wachtend op het einde. Maar ook in de finale gaat de film de mist in, waardoor je uiteindelijk met een onbevredigd gevoel blijft zitten.